Female Vampires
Θέλετε να αντιδράσετε στο μήνυμα; Φτιάξτε έναν λογαριασμό και συνδεθείτε για να συνεχίσετε.


The site for the best female Vampires!
 
ΦόρουμΦόρουμ  ΠόρταλΠόρταλ  ΕικονοθήκηΕικονοθήκη  Latest imagesLatest images  ΑναζήτησηΑναζήτηση  ΕγγραφήΕγγραφή  ΣύνδεσηΣύνδεση  

 

 Κρυπτοζωολογια..

Πήγαινε κάτω 
ΣυγγραφέαςΜήνυμα
Aria
Admin
Admin
Aria


Θηλυκό
Αριθμός μηνυμάτων : 172
Ηλικία : 31
Τόπος : Underworld
Registration date : 23/04/2008

Characters
Vampires: The Dark Lords

Κρυπτοζωολογια.. Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Κρυπτοζωολογια..   Κρυπτοζωολογια.. I_icon_minitimeΚυρ Μάης 04, 2008 1:49 pm

Η κρυπτοζωολογία ασχολείται με περίεργα πλάσματα που ισχυρίζονται κάποιοι άνθρωποι ότι συνάντησαν. Τα πλάσματα αυτά είναι τρομακτικά, υπερμεγέθη ή με υπερφυσικές ιδιότητες. Αν εξαιρέσουμε τη περίπτωση της εσκεμμένης πλάνης ή της φαντασίας ορισμένων εκ των μαρτύρων, αρκετές περιπτώσεις χρήζουν έρευνας. Κι αυτό γιατί πολλές φορές, κάτι που οι επιστήμονες θεωρούσαν ότι δεν υπήρχε ή είχε εξαφανιστεί από αιώνες, βρέθηκε ξαφνικά κι ανέτρεψε τις ισχύουσες θεωρίες.

Ένα παράδειγμα είναι η περίπτωση του κοιλάκανθου. Πρόκειται για ένα προϊστορικό ψάρι, που θεωρείτο πως είχε εκλείψει εδώ και 70 εκατομμύρια χρόνια, μέχρι που το 1938 πιάστηκε ένα ζωντανό, στις νήσους Κομόρες, έξω από την Μαγαδασκάρη. Το εύρημα έκανε την επιστημονική κοινότητα να αναρωτηθεί, πόσα άλλα ζωντανά απολιθώματα υπάρχουν στους ωκεανούς.
Μία άλλη εξίσου επιτυχημένη ανακάλυψη, ήταν αυτή του γιγάντιου καλαμαριού. Για χρόνια περιγελούσαν όσους έλεγαν ότι είχαν συναντήσει ένα τέτοιο καλαμάρι, θεωρήθηκε μυθικό και μέρος της φαντασίας του Ιουλίου Βερν. Το γιγάντιο χταπόδι είναι κάτι που δεν έχει ακόμη επίσημα αποδειχτεί ότι ζει σε κάποια βάθη των ωκεανών.

Ο Όμηρος ανέφερε για πρώτη φορά τα γιγάντια κεφαλόποδα. Στην «Οδύσσεια» περιγράφει ένα τρομακτικό τέρας, τη Σκύλα. Αναφέρει πως είχε τη περίεργη συνήθεια να γαβγίζει (εξ ου ίσως και το όνομά της), αλλά είχε πολλά πόδια, πολλούς λαιμούς και πολλά κεφάλια. Ενδέχεται να ήταν ένα 752, ένα γιγάντιο κεφαλόποδο που τρομοκρατούσε τους ναυτικούς. Όπως τα χταπόδια, περίμενε το θήραμά της κρυμμένη στη σπηλιά της, αλλά η τριπλή σειρά δοντιών που είχε, μπορεί να μοιάζει με τους πριονοειδείς μυζητήρες του καλαμαριού.
Η Μέδουσα, ένα ακόμη φρικτό τέρας της ελληνικής μυθολογίας, θα μπορούσε να είναι κεφαλόποδο. Είχε φίδια για μαλλιά, κάτι που μας θυμίζει τα πλοκάμια του. Ακόμη το βλέμμα της πέτρωνε τους ναυτικούς, κι αυτό μπορεί να περιγράφει τον τρόμο που ένοιωθαν μπροστά σε ένα τεραστίου μεγέθους κεφάλι, μάτια με επιθετική διάθεση. Σε μία συνάντηση, στον αιώνα μας, ενός δύτη με ένα γιγάντιο καλαμάρι, ο ίδιος ανέφερε πως είχε σχεδόν υπνωτιστεί από τα μάτια αυτού του πλάσματος που «έμοιαζαν να διαθέτουν συμπυκνωμένη, όλη την κακία και το μίσος του κόσμου». Ευτυχώς, μια απότομη κίνηση του καλαμαριού, επέτρεψε στον δύτη να συνέλθει και να σωθεί.
Στα χρόνια του Μεσαίωνα, τα γιγάντια κεφαλόποδα και οι φάλαινες θεωρούνταν «τέρατα-νησιά», ζώα δηλαδή, που όσοι άτυχοι ναυτικοί τα θεωρούσαν ξέρες και πατούσαν πάνω τους, έντρομοι ανακάλυπταν πως κινούνταν κι ανέπνεαν.
Υπάρχει ένα σκανδιναβικό τέρας, το Κρέικεν, για το οποίο έχουμε χειρόγραφο του 1000 μ,Χ. Το 1752, ένας σκανδιναβός επίσκοπος, δημοσίευσε μία έρευνα για τα θαλάσσια τέρατα. Στη «Φυσική Ιστορία της Νορβηγίας», ο Έρικ Ποντοπίνταν, επίσκοπος του Μπέργκεν, περιγράφει το Κρέικεν σαν «στρογγυλό, επίπεδο, γεμάτο χέρια ή πλοκάμια». Η ράχη του τέρατος λέγεται πως είχε μήκος 1800 μέτρα και πλάτος 900 μέτρα. Ο επίσκοπος ανέφερε πως το τέρας είχε τη δύναμη να βουλιάζει μεγάλα καράβια. Στα μέσα του 19ου αιώνα, ο Δανός ζωολόγος Γιόχαν Στρένστρουπ τόλμησε αν ανακινήσει το θέμα του Κρέικεν. Το 1853, σε μία ακτή της Δανίας, βρέθηκαν ο φάρυγγας και το ρύγχος ενός γιγάντιου καλαμαριού. Το 1857 κατόρθωσε να εκδώσει μία επιστημονική πλέον περιγραφή του πλάσματος, που πήρε το όνομα «Architeuthis dux».

Οι αναφορές για εμφανίσεις καλαμαριών τεραστίων διαστάσεων είναι πολλές. Το μεγαλύτερο που βρέθηκε είναι στη Νέα Γη. Ο Στίβεν Σπέριν, το 1878, ψάρευε με δύο φίλους του, όταν είδαν κάτι που έμοιαζε με κομμάτι ναυαγίου να βγαίνει προς την ακτή. Πλησίασαν και βρέθηκαν μπροστά σε ένα πεθαμένο καλαμάρι με γυάλινο βλέμμα, που έβγαζε έξω στην ακτή η παλίρροια. Το σώμα του είχε 7 μέτρα μήκος και τα πλοκάμια 12 μέτρα. Τα μάτια του είχαν διάμετρο 45 εκατοστά και οι μυζητήρες 10.
Θαλάσσια ερπετά έχουν απασχολήσει πολλές φορές τους ταξιδιώτες. Τα συναισθήματα που έχουν προκαλέσει είναι τρόμου, θαυμασμού, έκπληξης και χλευασμού. Ο συσχετισμός τους με μύθους, θρησκευτικούς συμβολισμούς, συναισθηματισμούς και αφελή ευπιστία, έχει συμβάλει στην απόρριψή τους από την επιστήμη. Κατά τη περίοδο του Διαφωτισμού και των μεγάλων ταξιδιών, πολλές είναι οι μαρτυρίες.
Ο Σκανδιναβός ιεραπόστολος Χανς Έγκεντε, θεωρείται σαν ο πρώτος σύγχρονος αυτόπτης μάρτυρας. Αγαπούσε τις λεπτομέρειες κι ενδιαφερόταν για τη φυσική ιστορία, ήταν ένα ανοικτό μυαλό και τα λόγια του είναι αξιόπιστα. Σε ένα ταξίδι του στη Γροιλανδία, το 1734, είχε περιγράψει με σοβαρό κι αντικειμενικό ύφος ένα τέτοιο τέρας. Το θαλάσσιο ερπετό ήταν πολύ μεγάλο κι ασυνήθιστο. Το κεφάλι του έφτανε μέχρι τη κορυφή του καταρτιού, αλλά δεν επιχείρησε να το δαγκώσει. Το σώμα του είχε το πλάτος του πλοίου κι είχε τρεις ή τέσσερις φορές μεγαλύτερο μήκος. Είχε πέλματα σαν κουπιά, μακρύ μυτερό ρύγχος και ξεφυσούσε σαν φάλαινα φυσητήρας. Το σώμα του ήταν σκεπασμένο με κόκαλα σαν όστρακα, όχι με λέπια. Το κάτω μέρος ήταν οφιοειδές και η ουρά του είχε το μήκος ενός πλοίου. Παρά τη σοβαρότητα της αναφοράς, χωρίς συναισθηματισμό, οι σκεπτικιστές δεν δέχθηκαν τη παρουσία του πλάσματος. Στις αρχές του 19ου αιώνα, το ίδιο ερπετό είχε μία σύντομη, αλλά θεαματική εμφάνιση, με εκατοντάδες αξιόπιστους μάρτυρες. Ήταν το 1817, στο λιμάνι της Μασαχουσέτης. Οι ενστάσεις άρχισαν να υποχωρούν. ’ρχισαν να το καταδιώκουν με πλοία, μέσα στα οποία ήταν κι ένας ειρηνοδίκης. Το πυροβόλησαν, αλλά αυτό δεν έπαθε τίποτα. Τους κοίταξε και χωρίς να επιτεθεί, βυθίστηκε σαν πέτρα , πέρασε κάτω από το σκάφος κι εμφανίστηκε τριάντα μέτρα πιο μακριά. Συνέχισε να παίζει στο νερό, χωρίς να δίνει σημασία στους διώκτες του. Αναφέρθηκε πως είχε σκούρο δέρμα, άσπρο λαιμό, άσπρη κοιλιά. Το μήκος ήταν τουλάχιστον δώδεκα μέτρα και το κεφάλι σαν μικρό βαρελάκι. Η κίνηση ήταν ευθεία, σαν της κάμπιας και η ταχύτητά του ήταν τριάντα με σαράντα χιλιόμετρα.
Οι μαρτυρίες για το πλάσμα αυτό, είχαν σαν αποτέλεσμα να αρχίσει μία έρευνα από την Επιτροπή Λίνιαν της Νέας Αγγλίας. Θεωρήθηκε πιθανόν, να ήταν ένα υπερμεγέθες θαλάσσιο φίδι, που ήθελε να γεννήσει στην ακτή τα αυγά του. Οι συγκεντρωμένες μαρτυρίες, όμως, κάνουν τους σύγχρονους ερευνητές να πιστεύουν ότι δεν επρόκειτο για φίδι, λόγω του ότι η κίνηση ήταν ευθεία. Έψαξαν στις ακτές και δεν βρέθηκαν αυγά. Δύο παιδιά βρήκαν κάποια στιγμή ένα πλάσμα ενός μέτρου μήκους, σαν μαύρο φίδι με καμπούρες στη πλάτη. Τα μέλη της επιτροπής θεώρησαν πως ήταν το μωρό του τέρατος, το τεμάχισαν, το εξέτασαν και συνέταξαν τα συμπεράσματά τους. Το πόρισμα περιείχε λάθη κι έτσι, δεν ελήφθη στα σοβαρά από τους επόμενους ερευνητές.
Τα περίεργα πλάσματα των βυθών άρχισαν να μειώνουν τις εμφανίσεις τους στους ναυτικούς, με την παρουσία των πιο σύγχρονων μεγάλων σκαφών. Οι κρυπτοζωολόγοι πιστεύουν πως αποφεύγουν τα θορυβώδη σκάφη και τα πολυσύχναστα μέρη. Κατά τη διάρκεια των παγκοσμίων πολέμων, τέτοιες εμφανίσεις μειώθηκαν ουσιαστικά. Ωστόσο, μετά το 1960, αναφέρθηκαν αρκετοί και κρυπτοζωολόγοι άρχισαν πάλι να ασχολούνται με το θέμα των γιγάντιων πλασμάτων. Παρουσιάστηκαν και φωτογραφίες που αφήνουν ερωτηματικά. Ειδικοί, ωστόσο, προειδοποιούν, πως είναι δυνατόν να υπάρχουν κάποια σπάνια είδη, όπως αυτό μίας φάλαινας με ρύγχος που ξεβράστηκε στη Σάντα Κρουζ της Καλιφόρνια νεκρή, και στην αρχή την θεώρησαν ένα θαλάσσιο τέρας, με ράμφος πάπιας και τεράστιο κεφάλι. Τα είδη αυτά δεν είναι ιδιαίτερα γνωστά και μπερδεύουν τους ανυποψίαστους μάρτυρες. Ενδέχεται να είναι και γιγάντια χέλια, που μέσα στο νερό μπορεί να μοιάζουν με ερπετά, ή για τον ζευγλόδοντα, μία πρωτόγονη φάλαινα που θεωρείτο πως είχε εκλείψει, αλλά τον 19ο αιώνα εμφανίστηκε.

Είναι γεγονός, πως η φαντασία του ανθρώπου παίζει συχνά πολλά παιχνίδια. Είναι ακόμη αλήθεια, πως υπάρχει ιδιοτέλεια σε κάποιους που επιζητούν μία εφήμερη διασημότητα με κάθε κόστος. Ωστόσο, δεν μπορούμε να είμαστε ποτέ σίγουροι για τα θαυμαστά πλάσματα της Δημιουργίας, καθώς ποτέ δεν σταματάμε να εξερευνούμε και να ανακαλύπτουμε. Όπως είναι γεγονός πως κάποια είδη μας διέφευγαν και τα συναντήσαμε πλέον και τα καταγράψαμε, δεν είναι απίθανο το μέλλον να μας επιφυλάσσει κι άλλες εκπλήξεις!...


Έχει επεξεργασθεί από τον/την Elvira στις Τετ Μάης 14, 2008 5:52 pm, 1 φορά
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
https://female-vampires.forumgreek.com
Aria
Admin
Admin
Aria


Θηλυκό
Αριθμός μηνυμάτων : 172
Ηλικία : 31
Τόπος : Underworld
Registration date : 23/04/2008

Characters
Vampires: The Dark Lords

Κρυπτοζωολογια.. Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Κρυπτοζωολογια..   Κρυπτοζωολογια.. I_icon_minitimeΚυρ Μάης 04, 2008 1:54 pm

Μογγολικό σκουλήκι του θανάτου



Μογγολία, έρημος Gobi. Θεωρείται η περιοχή που ζει ένα μυστηριώδες, θανάσιμο πλάσμα που ονομάζεται Allghoi Khorkhoi, ή αλλιώς το Μογγολικό σκουλήκι του θανάτου. Οι περιγραφές μιλούν για ένα πλάσμα περίπου 1,5 μ. μήκος, που το σώμα του είναι λιπαρό, φωτεινό κόκκινο. Παρομοιάζεται από αυτούς που έχουν μια συγκεκριμένη εικόνα γι' αυτό με το έντερο της αγελάδας, αφού και η ονομασία που του αποδίδεται σημαίνει αυτό το πράγμα. :" Εντερο της αγελάδας". Το σκουλήκι του θανάτου προκαλεί φόβο ανάμεσα στους Μογγόλους αγρότες, και η αιτία είναι μια σειρά από θανάτους που αποδίδονται στο πλάσμα. Θάνατοι ξαφνικοί, ακαριαίοι, ανθρώπων και ζώων. Πιστεύεται ότι θανατώνει τα θύματά του εκτοξεύοντας εναντίον τους ένα πάρα πολύ θανατηφόρο δηλητήριο ( ή καυστικό υγρό ), ή κτυπώντας τα με υψηλής τάσης ηλεκτρισμό.

Ο πρώτος που ασχολήθηκε ουσιαστικά με το σκουλήκι του θανάτου της Μογγολίας, ήταν ο Τσέχος συγγραφέας και ερευνητής Ivan Mackerle.

Η πρώτη επαφή που είχε με το θέμα ήταν όταν μια κοπέλα φοιτήτρια από την Μογγολία με την οποία αναζητούσαν σε μια κατάδυση το πλάσμα της λίμνης Ness, του είπε : " εμείς στην Μογγολία έχουμε ένα φρικτό πλάσμα. Το ονομάζουμε Allghoi Khorkhoi και ζει θαμμένο στις αμμόλοφους της ερήμου Gobi. Έχει την δυνατότητα να σκοτώσει πολύ εύκολα έναν άνθρωπο, ένα άλογο ή μια καμήλα " .
Ανήσυχος άνθρωπος ο Mackerle θέλησε να μάθει περισσότερα για το τέρας της Μογγολίας. Ήταν δύσκολο όμως να συγκεντρώσει πληροφορίες για δύο λόγους. Ο πρώτος ότι οι περισσότεροι Μογγόλοι φοβισμένοι δύσκολα μιλούσαν για το σκουλήκι του θανάτου. Ο δεύτερος λόγος ήταν ότι η Κομμουνιστική κυβέρνηση της Μογγολίας κρατούσε την χώρα σε απομόνωση, και απέκλειε να δώσει άδεια για την αναζήτηση του Allghoi Khorkhoi αφού το είχε βάλει στην σφαίρα των μύθων και της φαντασίας. Όταν το 1990 κατέρρευσε το Κομμουνιστικό καθεστώς, το νέο πολιτικό ρεύμα έδωσε την άδεια στον Mackerle να ξεκινήσει μια αποστολή στην έρημο Gobi για διαλεύκανση του μυστηρίου.

Ο Mackerle μαζί με κάποιους συναδέλφους του και με κάποιους Μογγγόλους νομάδες άρχισαν την αναζήτηση. Αν και οι Μογγόλοι ήταν αρχικά επιφυλακτοί , στην συνέχεια και κάτω από την επίδραση της Μογγολικής βότκας άρχισαν να αναφέρουν αυτά που ήξεραν για το θέμα. Είπαν λοιπόν ότι το πλάσμα αυτό εκτοξεύει εναντίον των θυμάτων του ένα όξινο υγρό, το οποίο αρχικά κιτριν'ιζει την επιφάνεια στην οποία πέφτει, και στην συνέχεια την διαβρώνει σε βάθος. Το κίτρινο χρώμα προσελκύει το σκουλήκι, και ανέφεραν ένα περιστατικό όταν ένα από αυτά μπήκε σε ένα μεγάλο κίτρινο κιβώτιο, μέσα στο οποίο μια οικογένεια κρατούσε τα παιχνίδια των μικρών της παιδιών. Όταν ένα από τα αγόρια της οικογένειας άνοιξε το κιβώτιο, δέχθηκε το όξινο υγρό στο πρόσωπο, για να πεθάνει λίγο μετά παραμορφωμένο. Οι κάτοικοι του χωριού με επικεφαλής του γονείς ακολούθησαν το σύρσιμο του πλάσματος πάνω στην άμμο. Όταν το εντόπισαν στην προσπάθειά τους να το σκοτώσουν δέχτηκαν επίθεση με αποτέλεσμα οι γονείς του παιδιού να σκοτωθούν και αυτοί με τον ίδιο τρόπο.

Σε έναν οικισμό που βρισκόταν στα νότια της περιμέτρου της ερήμου Gobi, κατά την διάρκεια της έρευνας και συλλογής στοιχείων και πληροφοριών, ο ομάδα του Mackerle συνάντησε μα ηλικιωμένη γυναίκα που την έλεγαν Puret. Η γυναίκα αυτή αρχικά ήταν φοβισμένη να μιλήσει για το θέμα. Στην πορεία όμως της συζήτησης δέχτηκε να πει ορισμένα πράγματα που ήξερε. Ισχυρίστηκε λοιπόν, ότι αν και η ίδια δεν είχε δει ποτέ το πλάσμα, εν τούτοις μέσα από τα γεγονότα που έζησε στην διάρκεια της μακράς ζωής της ήξερε αρκετά γι αυτό : “ είναι κάτι το τρομακτικό. Αν συναντηθείς μαζί του ξαφνικά το πιο πιθανό είναι να σου επιτεθεί και να σε χτυπήσει. Σε λίγο θα πεθάνεις. Θα έχει καταστρέψει το σώμα σου εκεί που σε χτύπησε. Αυτό γυρνάει κάτω από την άμμο και όταν πρόκειται να χτυπήσει και να σκοτώσει κάτι ή κάποιον, τότε σέρνεται προς τον στόχο του έχοντας το μισό του σώμα μέσα στην άμμο για να μην γίνεται αντιληπτό. Όταν πλησιάζει αρχίζει να διογκώνεται και να φουσκώνει στο πάνω μέρος του σώματός του. Μια φούσκα στο σώμα του διογκώνεται και αυτή, και την κατάλληλη στιγμή εκτοξεύει το θανατηφόρο υγρό ενάντια στο θύμα του " .
Η πιθανότητα το σκουλήκι του θανάτου της Μογγολίας να είναι ένα υπαρκτό πλάσμα είναι αρκετά μεγάλη. Άλλωστε και για άλλα πλάσματα που αρχικά πιστευόταν ότι βρίσκονταν μόνο στην σφαίρα των μύθων, ήρθε κάποια χρονική στιγμή η ανακάλυψή τους και η επιστημονική επιβεβαίωση να ανατρέψει τους μύθους αυτούς. Στην περίπτωση του Allghoi Khorkhoi ίσως δεν πρέπει να μιλάμε αποκλειστικά για ένα σκουλήκι με την μορφή που μέχρι τώρα γνωρίζουμε. Και αυτό γιατί είναι αδύνατο αυτά τα ασπόνδυλα να μπορούν να ζουν στις σκληρές συνθήκες της ερήμου Gobi με τις ιδιαίτερα καυτές θερμοκρασίες και το ξηρό κλίμα. Είναι σίγουρο ότι οι οργανισμοί τους δεν θα μπορούσαν να διατηρήσουν την απαιτούμενη υγρασία και θα πέθαιναν από ξήρανση. Υπάρχει η άποψη ότι το πλάσμα αυτό ίσως να έχει διαμορφώσει στο σώμα του μια μορφή μεμβράνης σαν επιδερμίδα, ικανή να κρατά ένα επίπεδο υγρασίας. Υπάρχει όμως και η άποψη, που ίσως είναι πιο λογική, ότι πρόκειται για ένα είδος φιδιού ή άλλου ερπετού.

Ο Mackerle έκανε διάφορες σκέψεις για το πλάσμα. Μια από αυτές ήταν ότι πρόκειται για μια παραλλαγή ενός είδους σαύρας που διαμόρφωσε μια περίεργης μορφής κάλυψη ( μεμβράνη ) στο σώμα της διαφορετική από τις ήδη υπάρχουσες. Ίσως αυτή είναι που της επιτρέπει να θάβεται μέσα στην καυτή άμμο. Βέβαια οι ήδη υπάρχουσες σαύρες έχουν τέσσερα πόδια και υπάρχει μιας διαβάθμιση στο σώμα τους. Στην περίπτωση όμως του Allghoi Khorkhoi δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο, με βάση πάντα τις περιγραφές. . ( Υπάρχει ένα ενδιάμεσο είδος σαύρας - σκουληκιού, το οποίο όμως δεν διαθέτει δηλητήριο και δεν αποτελεί κίνδυνο για το άνθρωπο. Είδος σαύρας που διαθέτει δηλητήριο είναι αυτή που ζει στη Μεξικανική ύπαιθρο, Αυτή όμως δεν εκτοξεύει το δηλητήριο της, το οποίο γίνεται θανατηφόρο για τον άνθρωπο κάτω από ειδικές συνθήκες αλλεργικής αντίδρασης του οργανισμού ).

Άλλη μια άποψη συνδέει το Allghoi Khorkhoi με την οικογένεια της cobras, και συγκεκριμένα με ένα είδος που έχει την δυνατότητα να εκτοξεύει το δηλητήριό του. Όμως αυτό έχει παρατηρηθεί μόνο στην Αυστραλία και την Νέα Γουϊνέα, αν και η έρημος Gobi θα μπορούσε να αποτελεί βιότοπό της.

Πάντως το σημείο που δημιουργεί όλο το μυστήριο είναι η δυνατότητα του πλάσματος να εκτοξεύει το δηλητήριο, και τελικά το ερώτημα ανάγεται στο : " τι είναι αυτό το τόσο θανατηφόρο τοξικό υγρό, που σκοτώνει από μεγάλη απόσταση ; "
Ακόμα και η προσπάθειά σύνδεσης με το ηλεκτροφόρο χέλι (να μιλάμε δηλαδή για ένα ερπετό με τις ιδιότητες του χελιού ), δεν φαίνεται να δίνει απάντηση, καθώς το χέλι αναπτύσσει αυτή την δυνατότητα στο περιβάλλον του νερού και όχι μέσα σε μια άγρια έρημο. Είναι άραγε το Allghoi Khorkhoi ένα υπαρκτό πλάσμα ή ένας μύθος ; Υπάρχει μια υπερβολή για ένα φίδι ή ερπετό της ερήμου χωρίς να είναι τόσο θανατηφόρο και επικίνδυνο όπως λένε οι Μογγόλοι ; Θα μπορούσαν να συμβαίνουν και αυτά αν δεν υπήρχαν θάνατοι. Θάνατοι, ξαφνικοί και ανεξήγητοι, με νεκρούς παραμορφωμένους. Οι Μογγόλοι ορκίζονται γι' αυτά τα περιστατικά και τα αποδίδουν στο Allghoi Khorkhoi, το σκουλήκι της ερήμου . Η έρημος Gobi φαίνεται να κρατά ένα ακόμα μυστικό, εκτός από αυτό των θεάσεων Almas στις παρυφές της. Το πέρασμα του χρόνου με την ταυτόχρονη συνέχιση των ερευνών ίσως μας δώσουν εξήγηση..!


Έχει επεξεργασθεί από τον/την Elvira στις Τετ Μάης 14, 2008 5:52 pm, 2 φορές συνολικά
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
https://female-vampires.forumgreek.com
Aria
Admin
Admin
Aria


Θηλυκό
Αριθμός μηνυμάτων : 172
Ηλικία : 31
Τόπος : Underworld
Registration date : 23/04/2008

Characters
Vampires: The Dark Lords

Κρυπτοζωολογια.. Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Κρυπτοζωολογια..   Κρυπτοζωολογια.. I_icon_minitimeΚυρ Μάης 04, 2008 1:56 pm

"Mothman"


O "Mothman" , σύμφωνα με το θρύλο, είναι ίσως ένα από τα πιο παράξενα "πλάσματα" που γνώρισε ποτέ η Αμερικανική ήπειρος. Κόκκινα μάτια, ψηλότερο από τον άνθρωπο, μεγάλα φτερά σαν της πεταλούδας, εκπληκτική ομοιότητα με την κουκουβάγια.

Πρώτη αναφορά για τον Mothman γίνεται στην εφημερίδα "New York Sun" στις 18 του Σεπτέμβρη του 1877, όπου γίνεται λόγος για ένα περίεργο πλάσμα με ανθρώπινη υπόσταση αλλά με φτερά ...νυχτερίδας. Οι εμφανίσεις του συνεχίζονται στη Νέα Υόρκη και πιο συγκεκριμένα στο Μπρούκλιν, μέχρι και το 1880.

Το 1966, το πλάσμα αυτό φέρεται να έχει σκορπίσει κυριολεκτικά τον τρόμο στους κατοίκους του Πορτ Πλέζαντ, στην πολιτεία Βιρτζίνια των ΗΠΑ. Η πρώτη του αυτή επανεμφάνιση μετά από έναν περίπου αιώνα απουσίας έγινε τη νύχτα της 15ης του Νοέμβρη εκείνης της χρονιάς, κοντά σε ένα εγκαταλειμμένο εργοστάσιο με ΤΝΤ. Τη νύχτα εκείνη λοιπόν, ένα ζευγάρι, οι Scarberry και Mallette, αντιλήφθηκαν ένα "δημιούργημα" που ξέφευγε από ο,τιδήποτε είχαν δει ή φανταστεί ως τότε. Όταν εκείνο κινήθηκε προς την πόρτα του εργοστασίου, το ζεύγος πανικοβλήθηκε και έτρεξαν στο αυτοκίνητό τους να σωθούν. Λίγο αργότερα, αντελήφθησαν το ίδιο πλάσμα σε έναν λοφίσκο κοντά στο δρόμο. Το πλάσμα αυτό με την ανθρώπινη υπόσταση έτρεχε πίσω από το αυτοκίνητό τους. "Είχε ανθρώπινη μορφή, γκρίζο χρώμα, φτερά νυχτερίδας με ένα άνοιγμα 3 μέτρων και κόκκινα λαμπερά μάτια στο ύψος της πλάτης". Σύμφωνα πάλι με τις μαρτυρίες τους, έβγαζε κραυγές νυχτερίδας, τους ακολούθησε για αρκετή ώρα, παρά τις προσπάθειες του Roger Scarberry να το αποφύγει οδηγώντας με πάνω από 160 χιλιόμετρα/ώρα. "Διατηρούσε την ίδια ταχύτητα με εμάς", είπε ένα από τους δυο μάρτυρες. Στη συνέχεια, το ζεύγος έτρεξε στο σερίφη για να καταγγείλει το γεγονός... Πολλοί άλλοι άνθρωποι της περιοχής είδαν το Mothman στη συνέχεια, και μέχρι το Δεκέμβριο η αστυνομία ελάμβανε συνεχώς κλήσεις για παρόμοια περιστατικά και παρέμενε διαρκώς σε κατάσταση συναγερμού.

Την ίδια νύχτα που συνέβη το άνωθεν περιστατικό, ένας άλλος άνθρωπος είχε να κάνει με τον άνθρωπο-πεταλούδα. Σε μια απόσταση 135 χιλιομέτρων μακριά από το Πορτ Πλέζαντ όπου λαχτάρησε το ζεύγος, συγκεκριμένα στα περίχωρα του Σάλεμ, ένα άνδρας έβλεπε τηλεόραση όταν η οθόνη έγινε χωρίς λόγο απότομα μαύρη, ενώ ταυτόχρονα ακούστηκε ένας οξύς ήχος σαν μακρόσυρτο παραπονιάρικο σφύριγμα. Ο σκύλος του σπιτιού άρχισε να γαυγίζει σαν τρελός. Το σφύριγμα συνεχίστηκε ακόμα και όταν ο Partridge, ο εν λόγω άνδρας, έσβησε τελείως την τηλεόραση. Βγαίνοντας έξω είδε το σκύλο του να κοιτάζει προς την κατεύθυνση της σιταποθήκης, 150 μέτρα πέρα από το σπίτι. Στρέφοντας το φως ενός δυνατού φακού προς τα εκεί είδε "δυο στρογγυλούς κύκλους ή μάτια, που έμοιαζαν με φανούς ποδηλάτου. Κινούνταν συνεχώς και σίγουρα δεν ήταν μάτια ζώου". Το σκυλί έτρεξε προς τα εκεί. Ο Partridge το φώναξε πίσω, αλλά μάταια. Μπήκε στο σπίτι να πάρει την καραμπίνα του αλλά ήταν τόσο επηρεασμένος από τα "μάτια" που είχε δει, που σκέφτηκε πως θα ήταν πιο σοφό να μείνει στο εσωτερικό του σπιτιού. Κράτησε το όπλο στα χέρια του όλη τη νύχτα. Το πρωί ο σκύλος δεν είχε ακόμα επιστρέψει.

Δυο μέρες μετά, ο Partridge διάβασε την αναφορά που είχε κάνει το ζευγάρι που είδε το "πλάσμα". Μέσα σ΄ αυτή γινόταν λόγος για ένα σώμα σκύλου στην άκρη του δρόμου, και λίγη ώρα αργότερα, όταν έφευγαν άρον-άρον από την περιοχή, το σώμα του σκύλου έλειπε. Ο Partridge έκανε αυθόρμητα το συσχετισμό ανάμεσα στο σώμα αυτό και την εξαφάνιση του σκύλου του. Ποτέ δεν ξαναβρήκε το ζώο του.

Στις 16 Νοεμβρίου, πραγματοποιήθηκε μια συνέντευξη Τύπου στο χώρο του δικαστηρίου της επαρχίας και το ζεύγος που είχε γίνει μάρτυρας της εμφάνισης του "πλάσματος" κοντά στο εγκαταλειμμένο εργοστάσιο επανέλαβε την ιστορία του. Ο βουλευτής Halstead που είχε γνωρίσει ήδη το ζεύγος, πήρε πολύ στα σοβαρά την περιγραφή τους. Κάποιοι ερευνητές δήλωσαν πως δεν υπήρχε κανένας λόγος να αμφιβάλει κανείς για την αλήθεια των όσων εξιστόρησαν. Πολλοί δημοσιογράφοι που παρέστη στη συνέντευξη έκαναν την ιστορία ακόμα πιο τρανταχτή, σε σημείο που ο Mothman έγινε ένα είδος θρύλου.

Ένα άλλο εξίσου περίεργο γεγονός ήταν το ότι όταν ο βοηθός του σερίφη ο οποίος είχε αναλάβει την υπόθεση πήγε στο εγκαταλειμμένο εργοστάσιο μετά την κατάθεση του ζεύγους, διαπίστωσε έκπληκτος παρεμβολές στα κύματα του ραδιοφώνου του αυτοκινήτου του. Όπως κατέθεσε κι αυτός στη συνέχεια, ο ήχος της παρεμβολής ήταν πολύ ισχυρός και έμοιαζε με τον ήχο που κάνει μια κασέτα όταν την περνάμε στα γρήγορα. Ο ήχος ήταν τόσο δυνατός που χρειάστηκε να κλείσει το ραδιόφωνο.

Από τότε και μέχρι το Νοέμβριο του 1967, υπήρξαν πολλές αναφορές από άτομα που ισχυρίζονταν ότι είδαν τον άνθρωπο-κουκουβάγια. Σε μια από αυτές, περιγράφουν το πλάσμα σαν κάτι που σηκώθηκε αργά από το έδαφος: "ένα μεγάλο γκρίζο πράγμα, πιο ψηλό και από τον άνθρωπο, που δεν είχε κεφάλι, είχε όμως δυο μεγάλους κόκκινους κύκλους ψηλά στο στήθος".

Τουλάχιστον εκατό άτομα είδαν το πλάσμα και, από το σύνολο των μαρτυριών τους, εξήχθη η ακόλουθη γενική περιγραφή του: ύψος μεταξύ 1, 5 και 2,10 μέτρων, φαρδύτερο από άνθρωπο, περπατά με δυσκολία με πόδια σαν κι αυτά που έχουν οι άνθρωποι, και σέρνοντάς τα. Βγάζει έναν ήχο σαν τσίριγμα. Τ μάτια του βρίσκονται στην κορυφή της πλάτης. α φτερά του είναι όμοια με εκείνα της νυχτερίδας, αλλά δεν τα χτυπά όταν πετάει. Όταν απογειώνεται ανεβαίνει ευθύς κατά πάνω, όπως ένα ελικόπτερο. Το χρώμα του είναι γκρι ή μαύρο. Δυο μάρτυρες δήλωσαν ότι είχαν ακούσει κάτι σαν "μηχανικό βουητό" τη στιγμή που πετούσε από πάνω τους.

Για έναν περίπου χρόνο, τα περίεργα γεγονότα διαδέχονταν το ένα το άλλο στην περιοχή. Επιστήμονες, ερευνητές, κυνηγοί φαντασμάτων συρρέουν κατά δεκάδες, ο πιο διάσημος από αυτούς είναι ο John Keel, δημοσιογράφος-συγγραφέας που έγινε κατά κάποιο τρόπο ο κύριος χρονικογράφος της υπόθεσης Mothman.

Η έλευση του Mothman δεν ήταν όπως φαίνεται ένα τυχαίο γεγονός αλλά κάτι που θα προειδοποιούσε κάποιους ανθρώπους για ένα τραγικό γεγονός που βρισκόταν στα σκαριά. Γίνεται λόγος για την κατάρρευση μιας μεγάλης γέφυρας που προκάλεσε το θάνατο 77 αθώων ανθρώπων μέσα σε μια νύχτα. Εκείνες τις τραγικές στιγμές πολλοί άνθρωποι φέρονται να είδαν δυο φωτεινά κόκκινα σημάδια στο νυχτερινό ουρανό. Μετά από αυτό, κανείς δεν είναι σίγουρος να ξαναείδε τον Mothman.

Ποιος ήταν λοιπόν ο Mothman και ποια η σχέση του με το τραγικό περιστατικό; Ό,τι και να ήταν το πλάσμα, όλα συγκλίνουν στο ότι δεν είχε σχέση με κάποια απάτη. Υπήρχαν πολλοί αξιόπιστοι μάρτυρες που είχαν δει το ίδιο πράγμα. Προτάθηκε σαν εξήγηση ότι το πλάσμα δεν ήταν τίποτα περισσότερο από έναν πελαργό, που είχε κατά πάσα πιθανότητα μεταναστεύσει νότια του Καναδά. Όπως και να' χε, ήταν μια κάποια εξήγηση, αν και οι μάρτυρες την απομάκρυναν αμέσως ακόμα και σαν πιθανότητα αφού εκείνο που είχαν δει δεν είχε τίποτα πάνω του από πελαργό.
Ελλείψει λογικής εξήγησης, η υπόθεση Mothman παραμένει ένα μυστήριο. Το όλο θέμα βρίθει εντυπωσιακών ιστοριών, αλλά εκείνο που το κάνει μοναδικό είναι οι μαρτυρίες πλήθους ανθρώπων, ατόμων που χαρακτηρίσθηκαν άξιοι εμπιστοσύνης, ακόμα και δικαστικών λειτουργών αλλά και αστυνομικών της περιοχής.


Έχει επεξεργασθεί από τον/την Elvira στις Τετ Μάης 14, 2008 5:53 pm, 1 φορά
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
https://female-vampires.forumgreek.com
Aria
Admin
Admin
Aria


Θηλυκό
Αριθμός μηνυμάτων : 172
Ηλικία : 31
Τόπος : Underworld
Registration date : 23/04/2008

Characters
Vampires: The Dark Lords

Κρυπτοζωολογια.. Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Κρυπτοζωολογια..   Κρυπτοζωολογια.. I_icon_minitimeΚυρ Μάης 04, 2008 2:15 pm

MAPINGUARI


Ο David Oren, επιστήμονας ορνιθολόγος, είχε εισπράξει μια μεγάλη δόση ειρωνείας από τους συναδέλφους του μέσα στην επιστημονική κοινότητα κατά τη διάρκεια της μακρόχρονης, διαρκούς και επίμονης προσπάθειάς του να αναζητεί μέσα στη ζούγκλα του δάσους της βροχής, της Αμαζονίας, το γιγαντιαίο «κτήνος», θρύλο : το τρομακτικό mapinguari. Οι άνθρωποι που τον κατηγορούσαν προσπάθησαν να τον κατατάξουν στην κατηγορία των τυχοδιωκτών. Σαν τέτοιους θεωρούσαν και πολλούς από τους αναζητητές του θρυλικού Bigfoot στις Βορειοδυτικές περιοχές της Αμερικανικής Ηπείρου.
Είναι χαρακτηριστική η άρνηση πολλών επιστημόνων να δεχθούν την ύπαρξη τέτοιων πλασμάτων. Μια άρνηση που δεν στηρίζεται σε κάποια επιχειρήματα ικανά να αντικρούσουν τα αντίθετα επιχειρήματα πιστοποίησης την ύπαρξης αυτών των πλασμάτων. Απλά μια αβάσιμη προκατάληψη επιχειρεί να υποβαθμίσει τις όποιες προσπάθειες, σε τέτοιο βαθμό που στην περίπτωση του Oren έφτασε στο σημείο να παρουσιάζει σαν ανέκδοτο κάθε ανακοίνωσή του ή κάθε στοιχείο αποτέλεσμα των ερευνών του. Με μια αντίστοιχη προκατάληψη που μετατράπηκε σε χλευασμό αντιμετωπίστηκε και ο Carl Sagan όταν ανέπτυσσε τις θεωρίες του για την ύπαρξη πλανητών που βρίσκονται σε τροχιά γύρω από άλλους ήλιους σχηματίζοντας ηλιακά συστήματα, όπως και την ύπαρξη άπειρων ηλιακών συστημάτων. Και έρχεται η σημερινή πραγματικότητα, με την διαρκή ανακάλυψη διαρκώς νέων ηλιακών συστημάτων και πλανητών, σε αριθμούς απίστευτους που δύσκολα μπορεί να καθοριστούν.
Θα ήταν πιο λογικό η επιστήμη και οι κύκλοι που την εκφράζουν, να δείχνουν περισσότερο ανοχή και ταπεινότητα όταν έρχονται απέναντι σε φωνές που έχουν να παρουσιάσουν και να υποστηρίξουν κάτι το ξεχωριστό, κάτι που ξεφεύγει από τα μέχρι εκείνη τη στιγμή πλαίσια και δεδομένα. Ίσως τότε κάποιοι συντηρητικοί επιστήμονες και φορείς να αποδεχθούν την άποψη ότι : “ το μόνο σίγουρο πράγμα είναι ότι υπάρχουν πολύ περισσότερα ακόμα και από αυτά που σκεφτόμαστε ” .
Ο M. Holloway δημοσιογράφος και ερευνητής, είναι από τους ανθρώπους που παρακολουθεί την πορεία των αναζητήσεων και των οργανωμένων αποστολών του David Oren και όπως λέει : “ ελπίζω ο Oren να βρει το πλάσμα του τροπικού δάσους, κάτι που θα είναι η απόλυτη δικαίωσή του απέναντι στις αμφιβολίες, τις αμφισβητήσεις και τους δισταγμούς των συναδέλφων του ”. Παράλληλα εκφράζει τον εντυπωσιασμό του βλέποντας τον Oren τυγχάνει ιδιαίτερης εκτίμησης από τους ανθρώπους που προσεγγίζει στα πλαίσια των ερευνών του, αφού και ο ίδιος τους αντιμετωπίζει με την αξία και την εκτίμηση που έχει ο καθένας τους. Οι έννοιες όμως του σεβασμού και της εκτίμησης απέναντι στο πρόσωπό του είναι δυστυχώς απορριπτέες από πολλούς συναδέλφους του.
Είναι γεγονός ότι αν ο Oren καταφέρει και ανακαλύψει το mapinguari αυτό θα είναι ένα σημαντικότατο βήμα για την σωτηρία του δάσους της βροχής. Υπάρχει και η εκτίμηση ότι ένα μέρος των επιθέσεων εναντίον του Oren δεν είναι εντελώς αθώες και απλά αποτέλεσμα εγωιστικών επιστημονικών ανταγωνισμών. Το γεγονός ότι Διεθνή Ταμεία και οργανώσεις που αγωνίζονται για την προστασία της Αμαζονίας έχουν χρηματοδοτήσει αποστολές του Oren το έχουν ταυτίσει με τη γοητεία του άγνωστου και ανεξερεύνητου αυτού κόσμου.. Η ειρωνεία και η δυσφήμησή του λοιπόν αποτελεί όπλο των εκμεταλλευτών του ανεκπλήρωτου και αναντικατάστατου φυσικού πλούτου της περιοχής.


Εμφανίσεις του Mapinguari.

Μαρτυρίες για εμφανίσεις του mapinguari υπάρχουν πάρα πολλές. Αναμφίβολα ένα ποσοστό από αυτές είναι προϊόν φαντασίας, παρερμηνείας των καταστάσεων αλλά και προσπάθειες συνειδητής παραπλάνησης . Στις περιπτώσεις όμως που τα στοιχεία και οι εκτιμήσεις συγκλίνουν ότι πράγματι κάτι συνέβη τα πράγματα αντιμετωπίζονται διαφορετικά. Ακόμα και αν υπάρχουν κάποιες διαφοροποιήσεις στα όσα λένε οι μάρτυρες – η ένταση και ο φόβος δημιουργούν πάντα σύγχυση στο τι αντιλαμβάνεται ο καθένας - , τα κοινά σημεία είναι αρκετά ώστε να δημιουργείται στα δεδομένα των ερευνητών μια εικόνα για ένα πλάσμα μοναδικό, τρομακτικό που η παρουσία του παγώνει τα αίμα αυτών που στέκονται απέναντί του.

Ο Manuel Vitorino Pinheiro Dos Santos υπήρξε μάρτυρας μιας εμφάνισης mapinquari ενώ κυνηγούσε αγριογούρουνα. Είχε καταφέρει να σκοτώσει τέσσερα, όχι ιδιαίτερα μεγάλα ζώα, και ενώ ετοιμαζόταν να γδάρει ένα από αυτά άκουσε μια φρικτή κραυγή που έμοιαζε ανθρώπινη. Πάγωσε όταν σε απόσταση 50 περίπου μέτρων και μέσα σε μια συστάδα άγριων αμπελιών είδε το εντυπωσιακό και ταυτόχρονα τρομακτικό πλάσμα να στέκεται με τα δόντια του προτεταμένα και τον βαρύ βρυχηθμό του να σπάει τη σιωπή. Γύρω του ένα νέφος από μικροσκοπικά έντομα που έρχονταν να συνοδέψουν τον κοκκινωπό γίγαντα σ΄ αυτή την εντυπωσιακή του παρουσία. Ο Dos Santos ξεπερνώντας το αρχικό σοκ άρχισε να τρέχει προς την αντίθετη κατεύθυνση κινούμενος δίπλα σ΄ έναν ποταμό που κυλούσε στο παρακείμενο ξέφωτο. Γύρισε πίσω ακούγοντας πάλι το φριχτό ουρλιαχτό, που φαινόταν πιο απόμακρο. Διέκρινε τις συστάδες των δέντρων να κινούνται έντονα καθώς το πλάσμα φαινόταν να απομακρύνετε. Ακολούθησαν και άλλες κραυγές που συνέχισαν να φθίνουν σε ένταση με το πέρασμα των λεπτών, ένδειξη πώς το ζώο απομακρυνόταν στα σκοτεινά σημεία του τροπικού δάσους. Πέρασε όμως τουλάχιστον μια ώρα ώστε ο Dos Santos να απομακρυνθεί από την ασφαλή όχθη του ποταμού ώστε να είναι σίγουρος ότι ο κίνδυνος είχε απομακρυνθεί. Άλλωστε ο ίδιος γνώριζε καλά την φήμη που ήθελε το mapinguari να αποστρέφεται το νερό. Ο Dos Santos ισχυρίστηκε πώς έφυγε τρέχοντας μόλις είδε το πλάσμα επειδή δεν πρόλαβε να πάρει το όπλο και το μαχαίρι του για να το αντιμετωπίσει. Μάλλον όμως οι τελευταίοι αυτοί ισχυρισμοί δεν είναι τίποτα άλλο από μια προσπάθεια να ανεβάσει τον πεσμένο του εγωισμό απέναντι στους συνομιλητές του για τον τρόμο που ένιωσε, παρά μια ειλικρινής θέση. Ήταν γεγονός πώς ούτε ο Dos Santos, αλλά ούτε και κανένας από τους κατοίκους του μικρού οικισμού Borrο do Sao Manuei που βρίσκεται στις όχθες του χωμένου βαθιά στο τροπικό δάσος της Αμαζονίας ποταμού Tapajos είχε σκοπό να αντιμετωπίσει - με ή χωρίς κάποιο όπλο – το mapinquari. Προτιμούσαν τη φυγή. Αυτό αποτελεί και μια ερμηνεία στο ότι ενώ πολλοί είχαν ισχυριστεί ότι θανάτωσαν ένα τέτοιο πλάσμα, κανένα πτώμα δεν εντοπίστηκε πουθενά.


Περιγραφή του mapinguari

Το ζώο περιγράφεται να αγγίζει σε ύψος τα 2 μέτρα, να είναι καλυμμένο με κοκκινωπό τρίχωμα και να στέκεται στα δύο πόδια. Το παρουσιαστικό του δικαιολογεί τη φήμη του σαν τον πιο άγριο, σπάνιο, μυστήριο και τρομακτικό « κάτοικο » του τροπικού δάσους. Λέγεται ότι αποφεύγει το νερό και περιπλανιέται ανάμεσα στα κοπάδια των αγριόχοιρων σαν να θέλει να τους προστατέψει. Μαζεύει τροφή τις βραδινές ώρες κυρίως ανοίγοντας με τα πανίσχυρα χέρια του και τα κοφτερά νύχια το σκληρό εξωτερικό περίβλημα των καρπών του φοίνικα παίρνοντας το μαλακό εσωτερικό του.
Μπορεί να υπάρχει ο ισχυρισμός ότι το πλάσμα είναι δημιούργημα της φαντασίας ανθρώπων σαν τον David Oren και τον Dos Santos. Όσοι όμως τον χρησιμοποιούν (κάτι αντίστοιχο κάνουν και με τον Bigfoot ), δεν μπορούν να αιτιολογήσουν τα πολλά κοινά σημεία στις περιγραφές των μαρτύρων, τόσο για το παρουσιαστικό όσο και για την συμπεριφορά του πλάσματος στις διάφορες εμφανίσεις του. Διαφορές υπάρχουν στην ονομασία αυτού που βλέπουν. Αυτό όμως δεν επηρεάζει σε τίποτα στη σκιαγράφηση ενός τριχωτού κοκκινωπού πλάσματος που έχει τα νύχια ενός γιγαντιαίου αρμαδίλου, το πρόσωπο ενός πιθήκου και η παρουσία του συνοδεύεται πάντα από μια αποκρουστική οσμή σαν ένα περίεργος συνδυασμός σκόρδου και της οσμής των αγριόχοιρων. Ανεξάρτητα όμως αν υπάρχει ή όχι το mapinguari, οι επίμονες και διαρκείς αναζητήσεις σαν αυτή του Oren τις κάνουν εξίσου θρυλικές όσο είναι και ο θρύλος για το ίδιο το πλάσμα.


Αποστολές αναζήτησης

Στη διάρκεια των αποστολών αναζήτησης οι ομάδες που συγκεντρώνει ο David Oren αποτελούνται από επιστήμονες και άλλα άτομα που έχουν γνώσεις της βιοποικιλιότητας αυτής της απέραντης και άγριας περιοχής της Αμαζονίας. Υπάρχει κυρίως μια βασική ομάδα που αποτελείται εκτός από τον Oren, τους Dionisio Pimentel (τεχνικό από το μουσείο Goeldi ), Tiago Xipaia, και δύο άτομα από την πόλη Barra, τους Sebastiyo Miranda και Luvs Claudio Mendes. Στη τακτική των ερευνών τους περιλαμβάνονται οι συζητήσεις για αποκόμιση συμπερασμάτων και πληροφοριών με μάρτυρες που συνάντησαν το mapinguari. Είναι χαρακτηριστικές οι στιγμές όταν όλοι μαζί μεταβαίνουν στα σημεία που αναφέρουν οι μάρτυρες, κάτω από οποιεσδήποτε καιρικές συνθήκες και μαζί με την συγκέντρωση στοιχείων επιχειρούν να ¨προσελκύσουν " το πλάσμα μέσω κραυγών που μοιάζουν με αυτές που το ίδιο χρησιμοποιεί. Είναι άλλωστε γνωστό ότι τα μεγάλα πιθηκοειδή -αν μπορούμε να μιλάμε για κάτι τέτοιο - ανταποκρίνονται σε τέτοιες τεχνικές. Αυτό επαναλαμβάνετε πολλές φορές την ημέρα. Η σιωπή διαδέχεται τις κραυγές μαζί με την αγωνία και την προσμονή των αναζητητών για ανταπόκριση στο « κάλεσμα ». Και αυτή η σιωπή πολλές φορές σπάει από τις κραυγές άλλων ζώων του δάσους όπως ένα πουλί piha που το σφύριγμά του μοιάζει με το ανέμελο σφύριγμα των υλοτόμων στη διάρκεια του μεσημεριανού τους διαλείμματος.

Στη διάρκεια των αποστολών ακόμα και αν δεν υπήρχε άμεση επαφή με το πλάσμα εν τούτοις δεν έχασαν ποτέ την αισιοδοξία τους αφού πάντα στα μέρη που τους υποδεικνύονταν από τους μάρτυρες έβρισκαν ίχνη που ανήκαν αναμφισβήτητα σε ένα πολύ μεγαλόσωμο ζώο που περπατούσε στα δύο πόδια. Τα ίχνη αυτά είχαν μήκος περίπου 29 εκατ. και πλάτος 14. Ο διασκελισμός υπολογίστηκε περίπου στα 93 εκατ.. Η συλλογή των πληροφοριών στηριζόταν σε πολύ μεγάλο βαθμό στους κυνηγούς που οι μαρτυρίες τους ήταν αυτές που δημιουργούσαν κυρίως την αισιοδοξία.


Το ξεκίνημα της αναζήτησης από τον Oren

Ο David Oren δεν πίστευε πάντα στα mapinguaris. Είχε έρθει αρχικά στην περιοχή της Βραζιλίας το 1979 σαν φοιτητής για να μελετήσει τα πουλιά στα πλαίσια μιας εργασίας για το διδακτορικό του στο πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ. Τότε ήταν που άκουσε για το πλάσμα. Αρχικά το ταξινόμησε στην κατηγορία των μύθων την Αμαζονίας. Ένας από τους πιο γνωστούς μύθους στην περιοχή είναι και αυτός που μιλά για το δελφίνι boto, που κατηγορείται για όλες τις ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες καθώς παίρνοντας τη μορφή ενός όμορφου άνδρα ξεγελάει τις όμορφες και ρομαντικές νύκτες τις γυναίκες. Όταν όμως κινδυνεύει τότε παίρνει τη μορφή του curupira ενός τριχωτού άσχημου ζώου που σπέρνει τον φόβο ενώ φέρνει διάφορες αρρώστιες όπως η πανούκλα.
Σίγουρα υπάρχουν ιστορίες για το mapinguari που είναι προϊόν φαντασίας. Μια από αυτές υποστηρίζει ότι ένας ινδιάνος μιας φυλής που ζει βαθιά στο δάσος ζήτησε από τα πνεύματα να του δώσουν την αθανασία. Αυτό πράγματι έγινε αλλά με τα αντίτιμο την μεταμόρφωσή του σε ένα αποτρόπαιο, δασύτριχο κτήνος, που έχει ένα μάτι στο κέντρο του προσώπου, αγαπά τη φωτιά, και τρέφεται πολλές φορές με τα κρανία των ανθρώπων που σκοτώνει.
Μετά το πέρασμα 15 χρόνων από τη στιγμή που ο David Oren βρέθηκε στην Αμαζονία, άρχισε να αναθεωρεί τις απόψεις του για την ύπαρξη των mapinguari. Η αρχική απόρριψη έδωσε τη θέση της στον προβληματισμό και αυτός με τη σειρά του στην έντονη βεβαιότητα ότι πράγματι κάπου μέσα στο δάσος, στα πυκνά και απροσπέλαστα τμήματά του, μακριά από τον άνθρωπο αλλά και κοντά σ΄ αυτόν, ένα πλάσμα στοιχειώνει με την παρουσία του τα περάσματα, τα ξέφωτα, εκεί που οι άνθρωποι ζουν και κινούνται στον διαρκή αγώνα για την επιβίωση με τα αγαθά που πλουσιοπάροχα τους δίνει ο τροπικός αυτός παράδεισος.
Μια μονογραφία που συνάντησε ο Oren στο μουσείο Goeldi το 1994 τον έκανε να υποθέσει ότι τα mapinguaris ήταν πράγματι υπαρκτά ή τουλάχιστον ζούσαν μέχρι πρόσφατα. Ο Oren πιστεύει ότι αυτά είναι τα τελευταία γιγάντια πιθηκοειδή που ζούσαν στο έδαφος και προέρχονται από την Πλειστόκαινο περίοδο. Τα τεράστια αυτά πλάσματα – υπάρχουν δύο ή τρία είδη που θεωρούνται συγγενείς τους, κινούνται όμως στα δέντρα και εξελίχθηκαν και εξαπλώθηκαν ταχύτατα – έζησαν πριν 30 εκατομμύρια χρόνια και περιπλανήθηκαν στην Αμερική, στα νησιά της θάλασσα της Καραϊβικής και την Ανταρκτική. Ήταν καλυμμένα με κόκκινη τρίχα, χορτοφάγα, είχαν μεγάλα νύχια στα πόδια που είχαν κλίση προς τα πίσω ώστε να μπορούν να βαδίζουν ευκολότερα σε όρθια - όμοια με του ανθρώπου – στάση. Στα πλαίσια των παλαιοντολογικών προσδιορισμών, η εξαφάνιση αυτών των γιγαντιαίων πιθηκοειδών ειδών έγινε « χθες », δηλαδή πολύ πρόσφατα. ( σε σχέση πάντα με το ευρύ χρονικό φάσμα που καλύπτει η παλαιοντολογική περίοδος). Είναι δηλαδή πολύ πιθανό κάποιες ξαφνικές και έντονες κλιματολογικές αλλαγές να οδήγησαν στην εξαφάνισή τους πριν από 5000 έως 10000 χιλιάδες χρόνια. Ο Oren πιστεύει ότι το τροπικό δάσος, αυτή η τεράστια έκταση – όπου έχουν βρεθεί πολυάριθμα αποτυπώματα τέτοιων πιθηκοειδών – μπορεί να αποτελεί το τελευταίο καταφύγιο, το τελευταίο « λιμάνι » για τέτοια κτήνη.


Έχει επεξεργασθεί από τον/την Elvira στις Τετ Μάης 14, 2008 5:53 pm, 1 φορά
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
https://female-vampires.forumgreek.com
Aria
Admin
Admin
Aria


Θηλυκό
Αριθμός μηνυμάτων : 172
Ηλικία : 31
Τόπος : Underworld
Registration date : 23/04/2008

Characters
Vampires: The Dark Lords

Κρυπτοζωολογια.. Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Κρυπτοζωολογια..   Κρυπτοζωολογια.. I_icon_minitimeΚυρ Μάης 04, 2008 2:16 pm

MAPINGUARI (συνεχεια)




Έρευνες και από άλλους επιστήμονες

Ο David Oren δεν είναι ο πρώτος επιστήμονας που καταλήγει σ΄ αυτό το συμπέρασμα. Προς το τέλος του 1800 ο Florentino Ameghino παλαιοντολόγος από την Αργεντινή είχε μια σημαντική και επιβεβαιωμένη μαρτυρία για την εμφάνιση ενός παράξενου πλάσματος στη νότια Παταγονία. Εξετάζοντας τις πληροφορίες εκτίμησε ότι επρόκειτο για ένα γιγαντιαίο πιθηκοειδές που ζούσε στο έδαφος. Ο Ameghino δεν μπόρεσε να βρει περισσότερα στοιχεία παρόλο που προσπάθησε οργανώνοντας αποστολές στην περιοχή. Οι σκέψεις του όμως και ο συλλογισμός του περιγράφονται με λεπτομέρειες στο βιβλίο που εξέδωσε το 1955 ο ζωολόγος Bernard Heuvelmans για την ύπαρξη των άγριων ζώων. Το βιβλίο « On The Track of Unknown Animals », ( η διαδρομή των άγνωστων ζώων) είχε γοητεύσει το Oren από την πρώτη στιγμή. Ο Heuvelmans τελειώνει το κεφάλαιό του σχετικά με τον Ameghino και τα γιγαντιαία πιθηκοειδή που ζουν στο έδαφος μέσα από μια ερώτηση για την Αμαζονία που η απάντησή της θα αποτελούσε όλη την ουσία των αναζητήσεων και των ερευνών αυτής της μοναδικής περιοχής. : “ ζουν ακόμη ή όχι σ΄ αυτή την « πράσινη κόλαση » και την βρίσκουν σαν « έναν ουρανό της ειρήνης και την ηρεμίας » γι΄ αυτά ; ”

Δυσκολίες και κίνδυνοι στην διάρκεια των αναζητήσεων

Για να αναζητήσεις τα « άγρια μάτια » του mapinguari μέσα σ΄ αυτήν την ατέλειωτη πράσινη έκταση δεν είναι εύκολη απόφαση για κάποιον. Πόσο μάλλον η υλοποίηση της αναζήτησης αυτής. Η περιοχή είναι υγρή, πυκνή, σκοτεινή και μολυσμένη. Παντού υπάρχουν κρότωνες, αράχνες, μυρμήγκια που δαγκώνουν προκαλώντας αφόρητο πόνο και μόλυνση, κουνούπια των ελών, σφήκες, μέλισσες που προέρχονται από την Αφρικανική ήπειρο, ψύλλοι, μαύρες μύγες, λευκές μύγες (που μεταφέρουν λεισμανίαση), και η φοβερή αλογόμυγα. Ο Oren είχε δεχτεί επιθέσεις από όλα αυτά αλλά ειδικά από την τελευταία. Σε κάποια αποστολή μια αλογόμυγα μέσω μια τρύπας που είχε ανοιχτεί (μάλλον από τσίμπημα κουνουπιού) στο αριστερό του πόδι, εναπόθεσε αυγά στο εσωτερικό του. Μια προνύμφη κατάφερε να αναπτυχθεί απίστευτα τρεφόμενη από τους ιστούς του σώματος σε μεγάλο βάθος γύρω από εκείνο το σημείο δημιουργώντας μεγάλη μόλυνση σε όλο το αριστερό άκρο και μεγάλο πρόβλημα στην κυκλοφορία του αίματος. Χρειάστηκε χειρουργική επέμβαση και ένα μεγάλο σημάδι σαν νόμισμα έρχεται να θυμίζει στον Oren κάθε φορά αυτή την τραγική εμπειρία. Μάλιστα ο ίδιος χαρακτήρισε αυτή την αλογόμυγα σαν τον Ζακ Κουστώ των αλογόμυγων. « Είχε πνευμόνια για καταδύσεις » συμπληρώνει θέλοντας να δείξει το πόσο βαθιά μέσα στο πόδι του είχε εισχωρήσει.
Εκτός από τα ζωύφια υπήρχαν και άλλες πολλές δυσκολίες. Ο Oren και η ομάδα του χρειάζεται να διασχίζουν όσο το δυνατόν μεγαλύτερες αποστάσεις μέσα στο τροπικό δάσος. Πρέπει να περπατούν με όλες αυτές τις συνθήκες που αναφέρθηκαν προηγουμένως, ακόμα και εννιά ώρες την ημέρα αναζητώντας τα ίχνη των αγριόχοιρων που πιστεύουν ότι θα τους οδηγήσουν στα mapinguaris (υπάρχει αναμφίβολα κάποια ανεξήγητη σχέση ανάμεσα στα mapinguaris και στους αγριόχοιρους ). Μόνο η βραδινή στάση και ανάπαυλα δίνει στους ερευνητές την ευκαιρία να χαλαρώσουν στήνοντας μια πρόχειρη κατασκήνωση, Εκεί γύρω από μια φωτιά συγκεντρωμένοι και ένα γεύμα, έναν ψητό αγριόχοιρο ή ένα κοράκι του δάσους. Συζητούν για την πορεία της αποστολής και τους τρόπους που πρέπει να κινηθούν αναζητώντας τον στόχο τους, το αποτέλεσμα των κόπων τους, την ελπίδας τους, της δικαίωση και καταξίωσής τους. Τα θρυλικά mapinguaris. Ξέρουν όμως ότι είναι σαν να ψάχνουν βελόνα σε μια μεγάλη συστάδα χόρτων χωρίς μαγνήτη.
Η χρήση σαν οδηγών μαρτύρων των εμφανίσεων του πλάσματος είναι ένα μεγάλο πλεονέκτημα. Αυτοί μπορούν να τους οδηγήσουν στο σημείο της επαφής και ταυτόχρονα να καταλάβουν την αλήθεια ή την αναλήθεια του περιστατικού. Στην περίπτωση του Dos Santos (μια από τις έξι πιο σημαντικές αναφορές του 1994), η ερευνητική ομάδα χρειάστηκε να ψάξει μέσα στο αχανές τροπικό δάσος για μια πηγή που σύχναζαν για νερό οι αγριόχοιροι συμπαρασύροντας μαζί τους και τα Mapinguaris. Όταν την βρήκαν ανακάλυψαν στο λασπερό έδαφος γύρω της τεράστια ίχνη από το πάτημα πλασμάτων μεγάλου βάρους. Προσδιόρισαν τα ίχνη μια βδομάδα πριν από τη στιγμή που τα εντόπισαν. Μαζί με τους αχθοφόρους άρχισαν να τα ακολουθούν, αλλά ύστερα από μια μεγάλη διαδρομή τα ίχνη χάθηκαν μέσα στα πυκνά και απρόσιτα σημεία του δάσους όπου η ομάδα αδυνατούσε να εισχωρήσει καθώς μαζί με τους κινδύνους κινδύνευε και η συνοχή της. Με κανένα τρόπο δεν ήθελαν να ρισκάρουν ένα ταξίδι χωρίς γυρισμό.
Το 1994 στην περιοχή της Barra υπήρξαν 6 συνολικά « εισβολές » mapinguaris ( εισβολές με την έννοια ότι πλησίασαν πολύ κοντά σε κατοικημένες περιοχές και έγιναν αντιληπτά είτε οπτικά, είτε από τα ίχνη και άλλα στοιχεία που άφησαν ).
Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις οι ομάδες που συγκροτούσε ο Oren αναζητούσαν τα πλάσματα προς την κατεύθυνση που αυτά απομακρύνονταν. Το 1994 ήταν η χρονιά αναζητήσεων με την μεγαλύτερη διάρκεια. Συνολικά ήταν περίπου τέσσερις μήνες.
Η χρηματοδότηση των αποστολών γινόταν από το Βραζιλιάνικο ίδρυμα Boticario, μια μικρή εταιρία παραγωγής κινηματογραφικών ταινιών, αλλά και από τον μισθό του Oren στο μουσείο Goeldi, ο οποίος ενισχυόταν σημαντικά από επιχορηγήσεις διαφόρων ιδρυμάτων, όπως το ίδρυμα MacArthur, αλλά και την Παγκόσμια Τράπεζα

Μέχρι τώρα ο Oren έχει συλλέξει σ΄ αυτές τις αποστολές μια μάζα από τρίχωμα, δείγματα περιττωμάτων και αποτυπώματα από το πάτημα των ποδιών. Τα στοιχεία αυτά δεν είναι πολλά ούτε ιδιαίτερα ενθαρρυντικά. Η μάζα από το τρίχωμα αποδείχτηκε ότι ανήκει σε ένα είδος τρωκτικού της Αμαζονίας.
Τα δείγματα περιττωμάτων δεν αποκάλυψαν κάποιο συγκεκριμένο DNA εκτός από την περίπτωση ενός γιγαντιαίου μυρμηγκοφάγου. Στην περίπτωση της ανάλυσης των δειγμάτων και την αδυναμία εύρεσης και ταύτισης με συγκεκριμένο DNA, ίσως κρύβεται η άκρη του νήματος στην ανακάλυψη του mapinguari. Ακόμα και ο Oren παραδέχεται ότι η έλλειψη στοιχείων είναι κάτι που προσωρινά απογοητεύει. Θεωρεί όμως σίγουρο ότι κάποια στιγμή θα έχει σοβαρά στοιχεία για την ύπαρξη του mapinguari και θα δικαιωθεί. Το ίδιο φαίνεται να πιστεύουν και οι χρηματοδότες των αποστολών του. Κάποιοι συνάδελφοί του, υποστηρίζουν ότι όλη αυτή η προσπάθεια είναι άκαρπη, και θα ήταν προτιμότερο όλο αυτό το διάστημα να το είχε αφιερώσει στην μελέτη των πουλιών και της βιοποικιλιότητας της Αμαζονίας, όπου με τις αναμφισβήτητες ικανότητές τους θα είχε προσφέρει πλήθος πληροφοριών γα τα όσα συμβαίνουν σ΄ αυτή την μυστηριώδη περιοχή.
Άλλοι συνάδελφοί του, φαίνεται να πιστεύουν ότι αυτή η προσπάθεια αξίζει τον κόπο, και ότι από άλλες περιπτώσεις επιστήμονες που κινήθηκαν με βάση έναν θρύλο, μια φήμη, κάποια στιγμή δικαιώθηκαν με τα σπάνια δείγματα των ανακαλύψεών τους να καλύπτουν σήμερα τις βιτρίνες μουσείων ζωολογίας ανά τον κόσμο. Ο βιολόγος Kent Redfor με δραστικό ρόλο στην ανακάλυψη και προστασίας της άγριας ζωής, λέει ότι ακόμα και αν τέτοιες προσπάθειες αποτύχουν, η χρηματοδότησή τους είναι πολύ πιο αναγκαία και θεμιτή από την χρηματοδότηση στρατιωτικών επεμβάσεων σε διάφορα σημεία του πλανήτη.

Η δύναμη που γεμίζει αυτοπεποίθηση και πίστη τον David Oren είναι οι 50 περίπου αξιόπιστες καταθέσεις μαρτυρίες που συνέλεξε στα χρόνια που αναζητά το mapinguari. Αυτές τις 50 μαρτυρίες τις ξεχώρισε ανάμεσα σε άλλες που και εκείνες δεν υστερούσαν σε αξιοπιστία. Καμιά ιστορία και κανένα περιστατικό που έφτανε σ΄ αυτόν δεν τον άφηνε αδιάφορο.


Μια ακόμα εντυπωσιακή μαρτυρία

Ένα ακόμα περιστατικό που ο Oren θεωρεί πολύ σημαντικό για την ύπαρξη του mapinguari συνέβη το 1975 κοντά στην περιοχή Itaituba της Αμαζονίας. Μάρτυρας υπήρξε ο Mario Pereira de Souza εργολάβος στην κατασκευή Εθνικών οδών, στα πιο δύσκολα σημεία των διανοίξεων. Ο Oren έχει επισκεφτεί τρεις φορές τον De Souza θέλοντας να αξιοποιήσει την μαρτυρία του. Η αναμόχλευση αυτής της εμπειρίας δεν ήταν όμως η καλύτερη στιγμή για τον De Souza. Εν τούτοις πάντα επαναλαμβάνει αυτά που έζησε υπακούοντας στις ευγενικές παροτρύνσεις του Oren.
Την εποχή που διαδραματίστηκε το περιστατικό ο De Souza δούλευε σε ένα εργοτάξιο εταιρίας εξόρυξης μεταλλεύματος που βρισκόταν κατά μήκος του ποταμού Jamauchim. Ο Jamauclim διασχίζει την περιοχή Tapajss ακριβώς νότια της πόλης Itaituba. Το αντικείμενο της εργασίας του De Souza ήταν να συνεργάζεται με το τμήμα μαγειρείων. Έπρεπε να φέρνει για τα γεύματα διάφορα θηράματα που θα κυνηγούσε στο δάσος. Όπως περιέγραψε βρισκόταν σε κάποιο άνοιγμα του δάσους όταν ξαφνικά το ψηλό με μακριά μαλλιά πλάσμα εμφανίστηκε μπροστά του. Με κραυγές άρχισε να τον πλησιάζει. Στεκόταν και βάδιζε στα δύο πόδια, αλλά όπως είπε ο μάρτυρας φαινόταν να ταλαντεύεται και να είναι ασταθές. ( Επειδή κάτι τέτοιο δεν έχει αναφερθεί σε άλλα περιστατικά εκτιμάται ότι το συγκεκριμένο πλάσμα ήταν ή άρρωστο ή πληγωμένο ). Στάθηκε σε ελάχιστη απόσταση από τον De Souza που παγωμένος δεν μπορούσε να αντιδράσει. Χωρίς να τον πειράξει γύρισε και απομακρύνθηκε. Το σοκ ήταν τέτοιο που ποτέ δεν ξαναμπήκε στο δάσος για κανένα λόγο. Δεν θα ξεχάσει ποτέ το τρομακτικό παρουσιαστικό και την απαίσια μυρωδιά που ανέδιδε το πλάσμα. Κλείνοντας την περιγραφή του ο De Souza τονίζει ότι χρειάστηκαν περίπου δύο μήνες για να ξεπεράσει αυτή την εμπειρία και να επανέλθει στη φυσιολογική του ζωή, που πλέον δεν είχε καμιά σχέση με δραστηριότητες στο δάσος.

Οι απόψεις των επιστημόνων για την δράση του Oren διίστανται. Κάποιοι πιστεύουν ότι έχει πέσει σε εσκεμμένη παραπλάνηση από κατοίκους των χωριών της Αμαζονίας, που πάντα επιχειρούν να εξαπατήσουν και να εκμεταλλευτούν κάθε αφελή επιστήμονα που φτάνει στην περιοχή. Ένας επιστήμονας-ερευνητής σε θέματα φυσικού περιβάλλοντος, ο Luise Emmons, προβάλλει σαν επιχείρημα της αρνητικής κριτικής του στον Oren, το γεγονός ότι οι φυσιοδίφες που εδώ και αιώνες μελετούν την Αμαζονία, έχουν καταγράψει σχεδόν τα πάντα χωρίς ποτέ να αναφέρονται σε ένα μεγάλο και τρομακτικό ζώο σαν αυτό που ο Oren αναζητά : το mapinguari.
Στον αντίποδα, κάποιοι άλλοι επιστήμονες στέκονται δίπλα στον David Oren εκτιμώντας ότι πρόκειται για ένα θαρραλέο, επίμονο και αποφασισμένο επιστήμονα, που έχει βάλλει σκοπός της ζωής του την ανακάλυψη του μυστηριώδους πλάσματος. Ένας από αυτούς είναι και ο Nigel J.X. Smith, γεωγράφος στο πανεπιστήμιο της Φλώριδας, που έχει ταξιδέψει στην Αμαζονία για την συγκέντρωση των παραδόσεων, των μύθων και θρύλων της Αμαζονίας. Στο βιβλίο του για το τροπικό δάσος : « Μαγευτική Αμαζονία. Ιστορίες από έναν εξαφανισμένο κόσμο » υποστηρίζει ότι σε πολλές περιπτώσεις οι επιστήμονες δέχονται διάφορες αναφορές που χωρίς να εξετάσουν τις κατατάσσουν εύκολα στις κατηγορίες των θρύλων και παραδόσεων. Αυτό συμβαίνει και στις περιπτώσεις που έχουν να κάνουν με εξαφανισμένα είδη. Μια τέτοια χαρακτηριστική περίπτωση αφορά ένα είδος αγριόχοιρου στην Παραγουάη που ανακαλύφθηκε το 1977. Οι επιστήμονες αντιμετώπισαν με περιφρόνηση τις πληροφορίες που λάμβαναν και χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον απαξίωσαν να τις ερευνήσουν κατατάσσοντας το περιεχόμενό τους στους μύθους. Όπως υπενθυμίζει ο Phil Hazelton, ανώτερος διοικητικός υπάλληλος, ειδικός στο τμήμα φυσικών πόρων της Παγκόσμιας Τράπεζας, και από αυτούς που συνετέλεσαν στην ανακάλυψη του αγριόχοιρου στην Παραγουάη : « υπήρχε ένας μύθος γύρω από τον συγκεκριμένο αγριόχοιρο και όλες οι αναφορές ήταν τρομακτικές. Για το μέγεθός τους, το παρουσιαστικό του, την επιθετικότητά του. Ήταν τόσα πολλά τα στοιχεία που ξέραμε γι΄ αυτόν, που θα ήταν αδύνατο να μιλούν για κάτι που είχε εξαφανιστεί πριν από τουλάχιστον εκατό χρόνια ».

Το mapinguari θα μπορεί να κρύβεται πάρα πολύ καλά σε αποστάσεις μόλις μισής μέρας από πυκνοκατοικημένες περιοχές σαν και αυτή της Barra. Με τέτοιες θεωρητικές αφετηρίες ο David Oren ξεκινά μαζί με την ομάδα τις αναζητήσεις του θρυλικού πλάσματος. Είναι συνηθισμένο να διασχίζουν εκτάσεις με πολύ χαμηλή πίεση κυνηγιού. Εκτάσεις πράγματι απρόσιτες που θα φέρουν στο δρόμο τους γιγαντιαίες τρύπες αρδαμίλων, ίχνη τάπιρων, στρατιές μαλλιαρών πιθήκων. Να περνούν δίπλα από δέντρα σκαμμένα από τα νύχια ενός onna, να βλέπουν τους σπάνιους ιαγουάρους, πλάσματα δύσκολο να αντικρίσει κανείς ακόμα και αν κινείται διαρκώς στο τροπικό δάσος. Υπήρξαν φορές, ελάχιστες όμως, που έπρεπε να ερμηνεύσουν ποια πλάσματα άφηναν ίχνη τρεις φορές μεγαλύτερα από του μεγαλύτερου μέχρι τώρα γνωστού πλάσματος στης Αμαζονίας. του τάπιρου. Δίνουν πάντοτε ιδιαίτερη προσοχή όταν αντικρίζουν ίχνη ή κοπάδια αγριόχοιρων , που άγνωστο γιατί συνδέονται άμεσα με το mapinguari.Σε αρκετές περιπτώσεις οι εμφανίσεις αγριόχοιρων συνοδευόταν από παρουσία mapinguaris δίπλα τους. Γιατί τα ογκώδη πλάσματα τρέχουν μαζί με αυτά τα δύσοσμα ζώα ; Μια από τις ερμηνείες τα θέλει να τρέφονται και αυτά με την ίδια τροφή. Κάποια άλλη θέλει τα mapinguaris να είναι σαρκοφάγα και να κυνηγούν τους αγριόχοιρους. Ο Don Santos λέει πολύ απλά : « προστατεύουν τους αγριόχοιρους ».

Ο γεωγράφος Nigel Smith αναλύοντας την άποψη ότι το mapinguari ενδέχεται να είναι μέρος της λαογραφίας της Αμαζονίας, υποστηρίζει ότι αυτό μπορεί να συμβαίνει για δύο λόγους. Ο πρώτος έχει να κάνει με τις προσπάθειες για προσέλκυση τουριστών και αναζητητών του άγνωστου, μέσα από εντυπωσιακές ιστορίες. Ο δεύτερος να είναι μια μορφής άμυνας απέναντι στην διαρκή ανθρώπινη εισβολή στα βάθη του τροπικού δάσους, και της επιδίωξης ότι μέσα από τον φόβο που προκαλούν οι αναφορές οι φυσικοί πόροι θα απειλούνται λιγότερο.


Διαρκής αγώνας

Οι συνθήκες της αναζήτησης για τον Oren και τις ομάδες ερευνητών που κάθε φορά συγκροτεί είναι ιδιαίτερα δύσκολες. Πέρα από τους κινδύνους που ελλοχεύουν παντού, οι πολυήμερες αποστολές τους έχουν μεταβάλει αναγκαστικά και σε κυνηγούς για την εξασφάλιση τροφής. Η πορεία όμως αυτή και το διαρκές δέσιμο με την φύση έχει αναδείξει για τον David Oren την σπουδαιότητα και την αξία αυτής της μοναδικής στον κόσμο περιοχής, που στο πέρασμα του χρόνου απειλείται όλο και περισσότερο. Για παράδειγμα, αφήνεται στη διάθεση και στα σχέδια της μεταλλευτικής εταιρείας CVRD το αν θα αφανίσει απέραντες εκτάσεις του παρθένου δάσους, των οποίων τα δικαιώματα εκμετάλλευσης έχει αποκτήσει.
Ο G.Redford γνωρίζει τον Oren από τα χρόνια που ήταν συμφοιτητές στο Χάρβαρντ. Αναφερόμενος στον φίλο του λέει : « ο David έχει αφιερώσει τη ζωή του στα ζώα και το τροπικό δάσος του Αμαζονίου. Αγωνίζεται να αποδείξει την ύπαρξη του mapinguari, ξέροντας πολύ καλά ότι αυτό θα μπορούσε να αποτελέσει ένα ισχυρό σύμβολο, καθοριστικό για την ανάγκη προστασίας της Αμαζονίας. Το πάθος του για την αναζήτηση του πλάσματος είναι πάθος για την διατήρησή του ανεκτίμητου φυσικού αυτού πλούτου, του δάσους της βροχής».

Είναι απόγευμα μια ακόμα κουραστικής μέρας έρευνας για τον Oren και τους συνεργάτες του. Ο ίδιος νοιώθει κάπου να απογοητεύεται και να σκέφτεται μήπως κάποιος άλλος πρέπει να συνεχίσει τις έρευνες. Ξέρει όμως ότι έχει προχωρήσει πάρα πολύ, και ότι είναι οι τελευταίες ευκαιρίες που έχει να συλλάβει ένα mapinguari ή ακόμα και να παρουσιάσει κάποιο από αυτά έστω και νεκρό. Η ανακάλυψη θα αλλάξει τα πάντα για την Αμαζονία. Αν αποτύχει ίσως πρέπει να επιστρέψει στην ορνιθολογία.

Βρέχει καταρρακτωδώς… Μια ακόμα πολύ άγρια νύχτα βρίσκει την ομάδα κάτω από τη σκηνή που έχουν στήσει να συζητούν στο φως των κεριών την πορεία που θα ακολουθήσουν το πρωί, αν η βροχή σταματήσει. Το ξημέρωμα γεμίζουν τα σακίδια τους με ρύζι και φασόλια και στις επτάμιση ξεκινούν με τα χαμηλά σύννεφα να τους περιτριγυρίζουν. Ο Don Santos ανοίγει μπροστά τον δρόμο, και ο Oren περπατά με σκυμμένο το κεφάλι, και « παρακαλεί » πάλι το mapinguari όπου και να είναι να εμφανιστεί...


Έχει επεξεργασθεί από τον/την Elvira στις Τετ Μάης 14, 2008 5:53 pm, 1 φορά
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
https://female-vampires.forumgreek.com
Aria
Admin
Admin
Aria


Θηλυκό
Αριθμός μηνυμάτων : 172
Ηλικία : 31
Τόπος : Underworld
Registration date : 23/04/2008

Characters
Vampires: The Dark Lords

Κρυπτοζωολογια.. Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Κρυπτοζωολογια..   Κρυπτοζωολογια.. I_icon_minitimeΚυρ Μάης 04, 2008 2:18 pm

Πτεροδακτυλοι
Αφρική. Η ήπειρος των μυστηρίων. Ένα από αυτά είναι το Kongamatos. Ένα ζώο ( γιατί δεν πρόκειται για πτηνό), που λέγεται ότι είναι ένας πτεροδάκτυλος 2 μέτρων. Και το ερώτημα που αμέσως προκύπτει είναι πως κατάφερε να επιζήσει από τον κατακλυσμό που αφάνισε τα υπόλοιπα είδη των δεινοσαύρων ;

Υπάρχουν κάποιες εκθέσεις και αναφορές για θέαση του Kongamatos. Το 1923 ένας ερευνητής του ατέλειωτου φυσικού κόσμου της Αφρικής ο Frank H. Melalnd παρέμεινε για ένα χρόνο στην Ζάμπια και μελετούσε τις αναφορές που υπήρχαν για άγρια πετούμενα ερπετά. Οι ντόπιοι τα αποκαλούσαν Kongamatos που σημαίνει " ανατροπέας βαρκών". Πίστευαν ότι έρχονταν από την περιοχή των ελών Jiundu της περιοχής Mwinilunga ( δυτική Ζάμπια ), κοντά στα σύνορα του Κογκό με την Αγκόλα Τα περιέγραφαν από 1,50 έως 2,50 μέτρα μήκος χωρίς να έχουν φτερά στο σώμα τους αλλά αντίθετα ήταν καλυμμένα από ομαλό δέρμα που τις περισσότερες φορές ήταν μαύρο αλλά κάποιες είχε μια βαθιά κόκκινη απόχρωση, ενώ το ράμφος του είχε σειρές από μυτερά, κοφτερά δόντια. Πολλοί που είχαν πλησιάσει την περιοχή αυτή των ελών είχαν δεχθεί επίθεση και κάποιοι θανατώθηκαν ενώ πολλές βάρκες είχαν ανατραπεί και σε παρακείμενους ποταμούς. Μάλιστα οι φήμες έλεγαν ότι ιθαγενείς είχαν δει πολλές φορές τα Kangamatos να πετούν κρατώντας στο στόμα τους μικρές αντιλόπες. Πάρα πολλές ήταν οι αναφορές που προέρχονταν από την περιοχή της φυλής Jiundu, την οποία ο Melald κατάφερε να προσεγγίσει και μέσα από ένα είδος " συνέντευξης " με το φύλαρχό της να συγκεντρώσει πολλές πληροφορίες για το Kongamatos.

Το 1925, μια μεγάλης κυκλοφορίας αγγλική εφημερίδα είχε στείλει τον ανταποκριτή της Edward Price να καλύψει την περιοδεία του μελλοντικού δούκα Windsor στην Ροδεσία. Σε αυτό το χρονικό διάστημα ο Price ήταν αποδέκτης της πληροφορίας για έναν κάτοικο της περιοχής που πληγώθηκε σοβαρά από την επίθεση ενός ¨ ιπτάμενου δαίμονα " όπως αποκαλούσαν τα πλάσματα που πετούσαν πάνω από τα παρακείμενα έλη, το " σπίτι των δαιμόνων " όπως τα αποκαλούσαν. Θεωρούσαν εξαιρετικά γενναίο κάθε άνδρα που θα πλησίαζε εκεί. Όταν ο Price επισκέφτηκε τον κάτοικο της περιοχής εκεί που νοσηλευόταν, όλοι μιλούσαν για ένα θαύμα που κατάφερε να ζήσει. Αν και βρισκόταν σε κατάσταση σόκ κατάφερε να συνομιλήσει με τον Price και να περιγράψει την συγκλονιστική εμπειρία του για το μεγάλο πουλί που του επιτέθηκε από ψηλά ξεσκίζοντάς του το στήθος. Όταν ο Price του έδειξε σχέδια πτεροδάκτυλων αυτό άρχιζε να φωνάζει και να υποδεικνύει στα σχέδια αυτά το κτήνος που του επιτέθηκε.

Από κάποιους ορνιθολόγους έχει υποστηριχθεί η άποψη ότι ενδεχομένως να υπάρχει " μπέρδεμα " του πλάσματος που αναφερόμαστε με δύο είδη σπάνιων πελαργών που συχνάζουν στα έλη της Ζάμπια. Τον Shoebill stork και τον Saddle billed stork. Βέβαια δεν είναι σε θέση να ερμηνεύσουν - και εφόσον οι αναφορές αληθεύουν - αυτή την απίστευτη επιθετική συμπεριφορά του πλάσματος που φτάνει στο σημείο να σκοτώνει ακόμη και ανθρώπους. Κάτι αδιανόητο για πελαργούς.

Το 1932-33. η αποστολή Percy Sladen ταξίδεψε στην δυτική Αφρική για λογαριασμό του Βρετανικού Μουσείου. Επικεφαλής της αποστολής ήταν ο Ivan T. Sanderson, ένας πολύ γνωστός ζωολόγος και συγγραφέας. Είχαν διασχίσει μια μεγάλη έκταση μέσα από πυκνά δάση στα βουνά Assumbo του Καμερούν. Ακολουθούσαν ένα μεγάλο και απότομο ποταμό όταν αποφάσισαν να κατασκηνώσουν δίπλα του. Ένα βράδυ μια ομάδα πάνω σε μια μεγάλη βάρκα και στην οποία συμμετείχε ο Sanderson και η σύντροφός του, κυνηγώντας κατάφεραν να χτυπήσουν ένα μεγάλο πουλί που τρεφόταν από τους καρπούς των δέντρων. Το πουλί έπεσε μέσα στο νερό και η ομάδα πλησίασε την βάρκα για να το πάρουν. Ο Sanderson στην προσπάθειά του να περισυλλέξει το νεκρό πουλί έχασε την ισορροπία του και βρέθηκε στο νερό παρασύροντας μαζί και έναν από τους οδηγούς της αποστολής. Όταν προσπάθησαν να συνέλθουν βρίσκονταν λίγα μέτρα από την βάρκα αφού το ρεύμα του ποταμού τους είχε παρασύρει αλλά σε κάποιο σημείο που μπορούσαν εύκολα να πατήσουν τον βυθό. Επιχειρώντας να σταθούν όρθιοι αντιλήφθηκαν τις κραυγές αγωνίας της συντρόφου του Sanderson και των υπολοίπων, και κοιτάζοντας ψηλά αντικρίζουν ένα μεγάλο σε μέγεθος αετού πετούμενο μαύρο ερπετό, και που το ράμφος του είχε σειρές από λευκά κοφτερά δόντια να κατευθύνεται προς τα πάνω τους. Απέφυγαν την τελευταία στιγμή την επίθεση καθώς ξαναβούτηξαν στον ποταμό ένιωσαν όμως το δυνατό χτύπημα των φτερών και τον αέρα που προκάλεσαν να ακούγεται βαρύγδουπα μέσα στο νερό. Όταν ξαναβγήκαν στην επιφάνεια κατευθύνθηκαν έντρομοι σε ένα βραχώδες σημείο του ποταμού και κοιτώντας ο ένας τον άλλο προσπαθούσαν να συνειδητοποιήσουν τι συνέβαινε. Την ίδια στιγμή αντιλήφθηκαν και δεύτερη επίθεση του πλάσματος και ο Sanderson επιχείρησε ανεπιτυχώς να το πυροβολήσει, γιατί το όπλο του έπαθε αφλογιστία λόγω της επαφή του με το νερό. Κατάφεραν να σωθούν μόνο και μόνο διότι μέσα στον πανικό τους είδαν μια σχισμή ανάμεσα στην βραχώδη ακτή.

Το αμέσως επόμενο που συνέβη όταν το πλάσμα απομακρύνθηκε ήταν οι δύο άντρες να προσπαθούν με την βοήθεια των υπολοίπων συντρόφων τους να συνέλθουν, ενώ ταυτόχρονα οι υπόλοιποι οδηγοί και μεταφορείς να εγκαταλείπουν άρον - άρον την αποστολή, παρατώντας ακόμα και τα πολύτιμα προσωπικά τους είδη και παίρνοντας μαζί τους μόνο τα όπλα τους. Όταν ρωτήθηκαν από τον Sanderson τι ήταν αυτό που τους επιτέθηκε , η απάντηση ήταν μια : " Olitiau " .
Ο Sanderson και ο οδηγός θεωρήθηκαν απίστευτα τυχεροί που επέζησαν από μια τέτοια φονική επίθεση.

Κατά την διάρκεια τοι Β΄ Παγκοσμίου πολέμου, οι Ναζί έστελναν σε διάφορα μέρη του κόσμου αποστολές με πολλαπλούς σκοπούς. Από καθαρά ερευνητικούς επιστημονικούς, με ιδιαίτερη έμφαση στην αρχαιολογία, την λαογραφία, την εξερεύνηση του άγνωστου κόσμου, έως και αποστολές για την ανακάλυψη νέων οικονομικών πηγών για την υποστήριξη του πολέμου ( ανεύρεση χρυσού ). Στις αποστολές αυτές επικεφαλής κυρίως ήταν επιστρατευμένοι επιστήμονες διαφόρων ειδικοτήτων.
Τον Μάρτιο του 1942 επιστημονική στρατιωτική αποστολή με επικεφαλής τον ταγματάρχη Hergen Fridman, μεταλλειολόγο ( συνολικά 25 άτομα ), είχε πάρει την εντολή να ερευνήσει τις περιοχές του Μπουρούντι, της Ρουάντα, της Τανζανίας και της Ζάμπιας. Αν και στην αποστολή βρίσκονταν και ένας αρχαιολόγος και ένας γνώστης της ζωολογίας, συγκεκριμένος στόχος της αποστολής ήταν ο εντοπισμός χρυσού και πολύτιμων λίθων. Αποτελέσματα των ερευνών στέλνονταν ανά τακτά χρονικά διαστήματα όταν σταμάτησαν ξαφνικά τον Οκτώβριο. Το χρονική αυτή στιγμή φαίνεται ότι η αποστολή βρισκόταν σε έρευνες γύρω από την λίμνη Νυάσσα της Τανζανίας. Τον Δεκέμβριο ο Χίτλερ στέλνει νέα αποστολή για την ανεύρεση αυτής που χάθηκε. Το μόνο που βρήκαν και αυτό σε συνεργασία με τους ντόπιους ιθαγενείς ήταν κάποια τμήματα του εξοπλισμού που τα άφησαν όταν αποφάσισαν να πορευτούν σε κάποια απρόσιτα σημεία της περιοχής.. Οι ιθαγενείς υποστήριζαν με βεβαιότητα ότι όλοι θανατώθηκαν από τα κτηνώδη πετούμενα πλάσματα που όταν εμφανίζονταν αποδεκάτιζαν κοπάδια, και σκότωναν ακόμη και ανθρώπους. Οι περιγραφές που έδιναν ταίριαζαν απόλυτα με τους πτεροδάχτυλους.

Πιο πρόσφατα έχουν αναφερθεί επιθέσεις εναντίον κατοίκων της περιοχής της Ζάμπια και της Τανζανίας. Στην Ζάμπια τον Μάρτιο του 1973 ένα μικρό παιδί επέβαινε μα τους γονείς του σε κανώ και διέσχιζαν ένα παραπόταμο του ποταμού Zamvezi όταν δέχθηκαν επίθεση από ένα γιγαντιαίο πετούμενο πλάσμα. Το κανώ ανατράπηκε και το παιδί αρπάχτηκε απ΄ αυτό.

Το 1979 σε δάσος κοντά στον ποταμό Rouvouma ένας εργάτης που δούλευε σε εταιρία ξυλείας , βρέθηκε νεκρός πάνω σε ένα θάμνο με τεράστια ίχνη από σειρές δοντιών στον αυχένα του και μεγάλες βαθιές σχισμές στα πλευρά. Σαν κάτι να είχε προσπαθήσει να τον σηκώσει αλλά δεν τα κατάφερε.

Οι αναφορές για προιστορικά πετούμενα πλάσματα δεν προέρχονται μόνο από πυκνές βαλτώδεις περιοχές. Υπάρχουν αναφορές για γιγαντιαίες πετούμενες σαύρες και από τις ερήμους της Ναμίμπια.
Το 1988 ο καθηγητής Roy Mackal οδήγησε μια αποστολή στην Ναμίμπια από όπου είχε συγκεντρώσει αναφορές για την εμφάνιση ενός πλάσματος με άνοιγμα φτερών περίπου 10 μέτρα. Οι πληροφορίες έλεγαν ότι οι ντόπιοι το έβλεπαν να πετά εκμεταλλευόμενο τα ρεύματα αέρα, αλλά και με κάθε τρόπο πτήσης. Οι ώρες που συνήθως ξεπρόβαλλε μέσα από τα φαράγγια που σχημάτιζαν οι λόφοι της περιοχής ήταν νωρίς το σούρουπο αλλά και λίγο πριν το ηλιοβασίλεμα. Τις μεσημεριανές ώρες το έβλεπαν να γυροπετά πολύ ψηλά στον ουρανό. Αν και η αποστολή δεν κατάφερε να συγκεντρώσει αναμφισβήτητα στοιχεία, εν τούτοις ένα μέλος της ομάδας, ο James Kosi ισχυρίστηκε ότι είδε το πλάσμα από μια απόσταση περίπου 300 μέτρα. Το περιέγραψε σαν ένα τεράστιο μαύρο ανεμοπλάνο, με το μεγάλο του ράμφος να ξεχωρίζει. Σκορπούσε τον φόβο και τον πανικό όπως υποστήριξε ...







ΤΙ ΗΤΑΝ ( ΕΙΝΑΙ ; ) ΟΙ ΠΤΕΡΟΔΑΧΤΥΛΟΙ

Οι πτεροδάχτυλοι είναι η μια από τις δύο κατηγορίες που χωρίζονται οι πτερόσαυροι. Η παλαιότερη κατηγορία είναι αυτή των ραμφορυγχοειδών και η νεώτερη αυτή των πτεροδάχτυλων. Και πάλι αυτές οι κατηγορίες χωρίζονται. Ετσι λοιπόν οι ραμφορυγχοειδής είναι : ο Ευδιμορφόδων, ο Ραμφόρυγχος και ο Κεαραδάχτυλος. Η κατηγορία των πτεραδακτυλοειδών αποτελείται από : τον πτερανόδοντα, τον πτεροδάκτυλο, τον Σόρδες και των απίστευτων διαστάσεων Κουετζαλκοάτλος που το άνοιγμα των φτερών του προσδιορίζεται στα 12 μέτρα.
Οι πτερόσαυροι που το μέγεθός του ξεκινούσε από το μέγεθος ενός σπουργιτιού και έφτανε αυτό ενός αεροπλάνου, κυριαρχούσαν στους ουρανούς κατά την κρητιδική περίοδο και την περίοδο του μεσοζωικού αιώνα.
Οι πτερόσαυροι δεν έχουν καμία σχέση με τα πουλιά. Τα φτερά τους ήταν από δέρμα, κάτι σαν της νυχτερίδας χωρίς να πρέπει να τα συνδέουμε. Στα πόδια τους είχαν τέσσερα γαμψά δάκτυλα με ένα από αυτά να ξεχωρίζει εντυπωσιακά, ενώ πάνω στην δερμάτινη μεμβράνη των φτερών υπήρχαν ίνες που υποστήριζαν την δομή και την ακαμψία τους. Ενδεχομένως ορισμένοι πτερόσαυροι να είχαν καποιο είδος τρίχας που κάλυπτε τα σώματά τους πράγμα που σημαίνει ότι ήταν ζώα ενδοθερμικά. Είχαν κούφια κόκκαλα, προφανώς για μειωμένο βάρος, μεγάλους εγκεφάλους, ανεπτυγμένους οπτικούς λοβούς, και διάφορες προεξοχές στα κόκκαλα που σχετίζονταν με τούς μύες της πτήσης. Όλα αυτά διαμόρφωναν τις συνθήκες για μια αυτόνομη πτήση που φαίνεται να ανατρέπει την άποψη ότι οι πτερόσαυροι έκαναν εντυπωσιακά πετάγματα εκμεταλλευόμενοι τα ρεύματα του αέρα, " πηδώντας ¨ όμως από κάποια ψηλά σημεία και όχι από δική τους " απογείωση ". Οι πτερόσαυροι λειτουργούσαν σαν πουλιά χωρίς όμως να είναι. Η δυνατότητα να πετούν τους επέτρεπε να αναζητούν πολλές πηγές και είδη τροφής τροφής. Από καρπούς μέχρι και άλλα ζώα. Αυτό ίσως και να εξηγεί τα πολλά διαφορετικά κρανία που έχουν βρεθεί και " χρεώνονται " σε πτερόσαυρους.


Οι πτερόσαυροι εξαφανίστηκαν μαζί με τους δεινοσαύρους πριν από 65 εκατομμύρια χρόνια. Όλοι όμως ; Ή κάποιοι κατάφεραν να επιζήσουν ; Οι πιο δύσπιστοι από τους επιστήμονες προσπαθώντας να ερμηνεύσουν το φαινόμενα, επιχειρούν να ταυτίσουν τα πλάσματα αυτά με κάποια ήδη γνωστά αλλά σπάνια πουλιά. Σκοντάφτουν όμως στην πληθώρα των αναφορών που υποδεικνύουν ότι πρόκειται για κάτι άλλο.

Το Kongamato είναι ένα πλάσμα που σύμφωνα με τις υπάρχουσες ενδείξεις έχει εμφανιστεί στην τροπική Αφρική, στο νοτιοδυτικό σημείο των ΗΠΑ, στο Μεξικό, στις Άνδεις της νοτίου Αμερικής, στην τροπική Νέα Γουινέα. Αν και οι αναφορές των μαρτύρων δίνουν πολλά στοιχεία, δεν υπάρχουν προς το παρόν αυτά που θα χαρακτηρίζαμε "χειροπιαστά". Πάντως αν υπάρχει περίπτωση να έχει επιζήσει ένα είδος δεινοσαύρων, τότε τις περισσότερες πιθανότητες συγκεντρώνουν οι πτερόσαυροι. Έτσι από μια λογική και επιστημονική σκοπιά μια ύπαρξή τους αυτή τη στιγμή δεν είναι αδύνατη. Σύμμαχος είναι ο χρόνος. Αν υπάρχουν είναι θέμα χρόνου μέχρι να βρεθούν......


Έχει επεξεργασθεί από τον/την Elvira στις Τετ Μάης 14, 2008 5:54 pm, 2 φορές συνολικά
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
https://female-vampires.forumgreek.com
Aria
Admin
Admin
Aria


Θηλυκό
Αριθμός μηνυμάτων : 172
Ηλικία : 31
Τόπος : Underworld
Registration date : 23/04/2008

Characters
Vampires: The Dark Lords

Κρυπτοζωολογια.. Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Κρυπτοζωολογια..   Κρυπτοζωολογια.. I_icon_minitimeΔευ Μάης 05, 2008 3:39 pm

Τον Οκτώβριο του 2002 κατά τη διάρκεια διακοπών, μια οικογένεια βρέθηκε απέναντι σε μια εντυπωσιακή ανακάλυψη. Όλα συνέβησαν στη νότια Χιλή, έξω από τα περίχωρα της πόλης Concepcisn, σε μια αγροτική τοποθεσία, όταν κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού των παιδιών, ένα από αυτά σκόνταψε σε ένα θάμνο. Στο σημείο που έπεσε έκπληκτο αντίκρισε ένα μικρό πλάσμα με ανθρώπινη μορφή . Το παιδί πήρε αυτό το ασυνήθιστο πλάσμα, το τύλιξε με χαρτί και το μετέφερε σπίτι του. Όπως σημειώνει ένας από τους δημοσιογράφους που κάλυψε το γεγονός, ο Rodrigo Ugarte, το παιδί και η οικογένειά του ισχυρίστηκαν ότι αυτό παρέμεινε ζωντανό για οκτώ μέρες, ενώ σε μερικές περιπτώσεις άνοιξε και τα μάτια του. Παρόλα αυτά το σώμα του πλάσματος εάν παρατηρηθεί και συγκριθεί με κάτι δείχνει να βρίσκεται σε μια περίεργη φάση μουμιοποίησης. Το μήκος του είναι 7,2 εκατ., έχει σχετικά μεγάλο κεφάλι, δύο χέρια που καταλήγουν σε μακριά δάχτυλα και δύο πόδια.
Η ανακάλυψη αυτή δημοσιοποιήθηκε αρχικά από μεγάλο τηλεοπτικό κανάλι του Σαντιάγκο.

Οι ειδικοί καθηγητές από το πανεπιστήμιο της Χιλής, έχουν προβληματισθεί και καταλήγουν σε διάφορες θεωρίες, μία από τις οποίες είναι να πρόκειται για έμβρυο ενός άγνωστου άγριου ζώου της περιοχή , όπως για παράδειγμα μιας αγριόγατας. Το σίγουρο είναι ότι η ανάλυση DNA σίγουρα θα έδινε απαντήσεις. Αυτή όμως φαίνεται ότι ακόμα δεν έχει πραγματοποιηθεί ή ότι τα αποτελέσματά της σκόπιμα δεν ανακοινώνονται, δίνοντας τροφή στο μυστήριο.

Ύστερα από 22 μέρες από την ανακάλυψη, τα μέλη της οικογένειας του Henriquez Carrepo, κάλεσαν σπίτι τους στο προάστιο Pintana το δημοσιογράφο της υπηρεσίας ειδήσεων Terra.cl, αλλά και άλλους από άλλα δίκτυα όπου και τους εξιστόρησαν τις παράξενες λεπτομέρειες από το περιστατικό, τόσο την ημέρα που έγινε αλλά και εκείνες που ακολούθησαν.

Ο Julio Carrepo, το παιδί που βρήκε το μικροσκοπικό πλάσμα, ανέλαβε να το δείξει στα μέσα ενημέρωσης. Προσεκτικά και με πολύ καχυποψία μήπως του το πάρουν , το έφερε μέσα σε ένα κουτί πρώτων βοηθειών που είχε τυπωμένο εξωτερικά το σήμα του Ερυθρού Σταυρού. Όταν άνοιξε το καπάκι, οι δημοσιογράφοι έμειναν έκπληκτοι στη θέα του πλάσματος, στο κέντρο του κουτιού ανάμεσα σε προσεκτικά τοποθετημένο βαμβάκι.
Όπως εξήγησε ο Julio : "το χρώμα του έχει αλλάξει από αυτό που ήταν όταν το βρήκαμε. Στην αρχή ήταν ρόζ αλλά τώρα είναι πιο σκοτεινό. Ίσως να παίζει ρόλο το γεγονός ότι το κρατάμε στο ψυγείο για να διατηρείται". Και πράγματι μερικά σημείο του σώματος φαίνονταν τόσο ξηρά κόκκινο όπως της κόκκινης πιπεριάς.

Αυτό που τράβηξε την προσοχή των δημοσιογράφων από την πρώτη στιγμή, ήταν το μέγεθος του κρανίου σε σχέση με το υπόλοιπο σώμα. Τα δάχτυλά του βρίσκονται στην άκρη αυτών που δείχνουν σαν χέρια και έχουν μακριά νύχια : ¨δείχνουν σαν είναι επέκταση των δαχτύλων ¨ συνέχισε o J. Carrepo.
Το σώμα είναι περίεργο. Σε μερικά σημεία των άκρων φαίνονται μικροσκοπικοί μαύροι λεκέδες. Είναι εξαιρετικά ελαφρύ και εύθραυστο, και αυτός είναι ο λόγος που κρατιέται μέσα στο κουτί με το βαμβάκι ολόγυρά του. ¨Το κρατάμε μέσα στο κιβώτιο, για να αποφύγουμε μια πιθανή ζημιά¨ συμπλήρωσαν.

Η οικογένεια του Henriquez Carrepo, συνεχίζει σήμερα κανονικά τη ζωή της. Δέχεται όμως συχνές επισκέψεις ατόμων που θέλουν να δουν το εύρημά της. ¨Πολλοί άνθρωποι έρχονται να μας επισκεφτούν. Άνθρωποι των MEDIA, ψυχίατροι, αλλά και άνθρωποι που ισχυρίζονται ότι έχουν περίεργες ψυχικές δυνάμεις ¨ είπε η κ. Luisa Carrepo.


Ο θάνατος του πλάσματος.

Κανένα από τα μέλη της οικογένειας δεν είναι σε θέση να διευκρινίσει ούτε τη μέρα, αλλά ούτε και τους λόγους που πέθανε το πλάσμα. Βεβαιώνουν όμως όλοι τους ότι έζησε 8 μέρες και συμπληρώνουν : ¨Όταν το βρήκαμε ήταν σε θέση να ανοίξει τα μάτια του. Στη συνέχεια, όταν επιστρέψαμε στο Σαντιάγκο, άνοιξε τα μάτια του για περισσότερο χρόνο. Κάποια στιγμή σταμάτησε εντελώς να τα ανοίγει. Αλλά παρατηρήσαμε και κάτι περίεργο. Όταν σκεφτήκαμε ότι ήταν ήδη νεκρό, το σώμα του ήταν θερμό, και εξακολουθούσε να είναι θερμό για πολύ αργότερα¨. ¨ Πάντα ξέραμε ότι ένα νεκρό σώμα είναι κρύο. Κάτι που δεν συνέβαινε εδώ¨ είπε ο Armando Carrepo .

Επειδή τα μέλη της οικογένειας είχαν μπερδευτεί και δεν ήταν σίγουρα αν ζούσε ή αν πέθανε, άργησαν πάρα πολύ να το μεταφέρουν σε κάποιον κτηνίατρο ή να απευθυνθούν στις τοπικές αρχές. Έτσι ακόμα και στην περίπτωση να ήταν ζωντανό, η καθυστέρηση ήταν μοιραία. Όταν τελικά το μετέφεραν σε έναν τοπικό κτηνίατρο αυτός έμεινε έκπληκτος γι΄ αυτό που είδε, και μπερδεμένος υποστήριξε ότι ούτε του έχει ξανασυμβεί κάτι ανάλογο, αλλά ούτε και υπάρχει στην ιατρική επιστήμη και στις διάφορες επιστημονικές πηγές οποιαδήποτε σχετική αναφορά.


Υπήρξαν και ψεύτικες φήμες.

Απ΄ όλους αυτούς που επισκέφτηκαν την οικογένεια Carrepo υπήρξαν κάποιοι που θέλησαν να εκμεταλλευτούν το γεγονός. Κυρίως αυτοί ήταν άνθρωπου που ισχυρίζονταν ότι διαθέτουν ψυχικές δυνάμεις. Έτσι υπήρξαν φήμες που μιλούσαν για τηλεπαθητική επαφή της μητέρας με το πλάσμα, για επικοινωνία του πλάσματος με τα παιδιά μέσω ενός πνευματιστή, μέχρι και ότι αυτό κάποια στιγμή κατά τη διάρκεια τηλεπαθητικής επαφής με ένα μέντιουμ άνοιξε τα μάτια του. Όλα αυτά διαψεύστηκαν κατηγορηματικά από την οικογένεια, που τα χαρακτήρισε ψεύτικα και φανταστικά.


Η "καθυστέρηση" των ερευνών και των εξετάσεων.

Η οικογένεια μιλώντας στο Terra.cl, είπε ότι περιμένει τα αποτελέσματα των ερευνών και εξετάσεων και ειδικά αυτής του DNA. Πάντως εξέφρασε την απορία της, κάτι που είναι και γενικότερη απορία αυτών που ασχολούνται με το θέμα, για πιο λόγο οι εξετάσεις και οι έρευνες δεν έχουν πραγματοποιηθεί ακόμα. ¨ Δίνεται η εντύπωση, ότι υπάρχει μια συνειδητή και σκόπιμη καθυστέρηση, με τέτοιο τρόπο ώστε με το πέρασμα του χρόνου να ξεχαστεί το θέμα ¨είπε ο Carrasco Carrepo.

Είναι γεγονός πάντως ότι ακόμα και κτηνίατροι που αρχικά ενδιαφέρονταν να προχωρήσουν σε εξετάσεις ξαφνικά σταματούν να ασχολούνται με το θέμα.
Σίγουρα οι έρευνες θα έδιναν την δυνατότητα να διαπιστωθεί εάν το πλάσμα αυτό είναι ένα έμβρυο, ένα ζώο ή μια απάτη. Επιπλέον από τα προκαταρκτικά συμπεράσματα θα έβγαινε το συμπέρασμα αν πρόκειται για ένα έμβιο όν βιολογικής μορφής, κάτι που είναι απαραίτητο για τη συνέχιση των εξετάσεων. Αν διαπιστωθεί ότι σε κάποια χρονική στιγμή ήταν ένα έμβιο όν, τότε μια πιο βαθιά ανάλυση ανοίγει το δρόμο ώστε να καθοριστεί αν αυτό ανήκει σε κάποιο άγνωστο άγριο ζώο, ή ακόμα και αν προέρχεται από τη γη ή από κάποιον άλλο εξωγήινο πολιτισμό.
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
https://female-vampires.forumgreek.com
 
Κρυπτοζωολογια..
Επιστροφή στην κορυφή 
Σελίδα 1 από 1

Δικαιώματα σας στην κατηγορία αυτήΔεν μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης
Female Vampires :: Μεταφυσικο-
Μετάβαση σε: